Wat voor nieuws mijn vrouw, Siny, mij niet gebracht heeft…
Ik was helemaal niet van de zorg. Zij wel. Ze was begeleidster geweest bij de Novo – het tegenwoordige Cosis, in gezinsvervangende tehuizen. Daar woonden mensen met een verstandelijke beperking, waar begeleiders dag en nacht aanwezig waren. Zij leerde mij om mijn eigen humeur uit te schakelen als ik in charge was – als ik verantwoordelijkheid had voor cliënten.
Samen gingen we wonen boven de Mikkelhorst, Zorgboerderij in Haren, waar zij in PGB-verband kinderen opving die in zorgland terechtgekomen waren. Ik herinner me Emilio, zwaar autistisch, die midden in de nacht uit zijn bed kwam. Zonder Siny had ik dat niet gered. Door haar en De Mikkelhorst werd ik assistent-begeleider bij de Noorderbrug, op een locatie – Reset in Appingedam – waar mensen met een hersenhandicap met een computer aan de gang gingen.
Ik was ICT-er van roeping, maar die nullen en enen van de binaire werkelijkheid waren daar niet meer afdoende. Ik kreeg te maken met rouw, over wat er met een hersenhandicap allemaal niet meer kon. Dat relativeerde behoorlijk mijn eigen besognes, depressie en wat dies meer zij.
Dat afzien van je eigen besognes, hoe moeilijk is dat wel niet! Als ik ruzie had met Siny, zag ik hoe zij als een blad aan de boom omsloeg zodra ze iemand moest begeleiden. Ik kon uren blijven mokken, zij niet: haar beroepshouding riep haar om de zorgzame, de lieve, de empathische begeleider te worden. En dat was niet zomaar een toneelspel; ze werd, ze was het echt. Hoe dan, vroeg ik me af…
In de kerk ben ik koster. Ik ontdekte laatst een bedenkelijke trek bij mezelf. Hadden mensen de zaal in puinhoop achtergelaten, dan werd ik die humeurige, boos kijkende man die ik me van vroeger herinnerde: zo’n koster die een kwade blik wierp op de achterste rijen van jeugd, waar de aandacht voor de preek minimaal was. Zo’n man in een pak, die boos over onze hoofden hing. Dat maakte natuurlijk helemaal niks uit, een puberaal brein slaat daar niet echt op aan. Hoe kun je jezelf resetten, die boosheid laten varen, de vreugde hervinden in jouw prachtige baan – als een blad aan de boom omslaan – om juist dan, als alles tegenzit, je humeur niet te laten bederven?
Misschien moet ik nog weer opnieuw in de leer bij Siny. Zij is nog steeds mijn lief, mijn tegenhanger, die mij steeds opnieuw corrigeert: “Vat het niet persoonlijk op. Pubers zijn het, cliënten, en je hebt er mee te dealen!” Ja, dat zal. Ook zo’n uitdrukking waar ze een bloedhekel aan heeft. Het zal toch niet. Die wilsbeschikking, dat omzetten van jezelf in een andere grondhouding – ik zie dat mezelf niet altijd doen.
Ik ervaar het als een genade, als me dat toch lukt. De wereld is niet nul of één, niet wit of zwart, maar ook niet grijs: hij is veelkleurig – een voorbode van het paradijs.