Christian Hulzebos
Het is zo’n zin die blijft hangen. Ik kreeg ’m op een ansichtkaart aangereikt op een ‘heimiddag’ waar werkrelaties centraal stonden. We zijn geneigd om te denken dat leren vooral iets individueels is. Je leest een boek, kijkt een documentaire, denkt er wat over na. Maar meestal bevestigt dat alleen wat je al dacht. Je kijkt met je eigen bril, vanuit je eigen ervaring. Pas als iemand anders met je meekijkt of vragen stelt, ga je dingen zien die je zelf nooit had opgemerkt.
In de Bijbel zien we dat mensen vaak samen op pad gaan. Abraham had Sara. Mozes had Aäron. Ruth had Naomi. En ook Jezus trok rond met een groep leerlingen. We hebben elkaar nodig om onze weg te vinden. Niet als bijzaak, maar als wezenlijk onderdeel van het leven. De ander kan als een spiegel zijn, en soms zien we dan pas hoe beperkt ons eigen perspectief was.
In Spreuken 27:17 staat: “IJzer scherpt men met ijzer; alzo scherpt een mens het aangezicht zijns naasten.” Het gaat niet alleen over scherpzinnigheid of kennis, maar ook over karakter, inzicht en vertrouwen. Juist door samen op te trekken, leren we elkaar zien met andere ogen.
Binnen de kerk is dat eigenlijk een van de grootste gaven: dat we een gemeenschap vormen. We komen samen, luisteren, zingen, delen, twijfelen en zoeken. En zo vormen we elkaar. Niet omdat de één het beter weet dan de ander, maar omdat we samen onderweg zijn en van elkaar kunnen leren.
Dus als je iets wilt leren, zoek dan de ander op. Stel een vraag. Luister met open oren. En wees ook zelf die ander voor iemand anders. Want pas dan, als je even buiten jezelf kijkt, zie je iets nieuws. Iets wat je alleen nooit had ontdekt.
Dat samenzijn krijgt in deze paastijd nog een diepere betekenis. Want ook de leerlingen zagen pas na de opstanding wie Jezus werkelijk was. Niet in hun eentje, maar toen ze samen spraken, herinnerden, aten. Op de weg naar Emmaüs herkenden ze Hem pas toen Hij het brood brak—samen aan tafel. Pasen opent onze ogen, maar vaak pas door de ander. Want wie alleen kijkt, ziet soms alleen wat hij toch al zag.
