Josje Hamel
2025 is een bijzonder jaar voor mij. En niet alleen voor mij, ook voor Hamelhuys. Het is het jaar waarin we ons tienjarig bestaan vieren.
4 februari 2015. Die dag zal ik nooit vergeten. Het was, zoals elk jaar op 4 februari, Wereldkankerdag. Ik gaf een workshop Kanker & Werk op een congres in Amsterdam en kwam daar mensen tegen die betrokken waren bij diverse inloophuizen voor (ex-)kankerpatiënten en naasten. Ik werd zo geraakt door het concept waarin lotgenoten en vrijwilligers elkaar op gelijkwaardige wijze ontmoeten, dat ik op de terugreis van Amsterdam naar Groningen besloot om zo’n plek in Groningen te starten. Vandaar dat ik altijd zeg: op 4 februari 2015 werd Hamelhuys in mijn hoofd geboren.
Er volgden mooie, spannende, intensieve jaren van pionieren. Een ruimte zoeken, vrijwilligers werven, activiteiten bedenken, naamsbekendheid krijgen en vooral de niet aflatende zoektocht naar geld. Inmiddels zijn we tien jaar verder en staat Hamelhuys steeds beter op de kaart in Groningen en omstreken als laagdrempelige plek waar onze doelgroep terecht kan voor informele psychosociale zorg, zoals dat formeel heet.
Deze maand was ik op een bijeenkomst van de noordelijke centra voor leven met en na kanker en stelde iemand mij de vraag: “Hoe hou je na tien jaar nog steeds die drive, Josje?”
Die vraag wordt mij in allerlei varianten vaker gesteld. Net als dat mensen zich afvragen hoe ik het volhoud om steeds maar de verhalen over kanker aan te horen met alle ellende die daarbij hoort. Ik antwoord dan: “Kanker hebben is niet alleen maar ellende. Kankerpatiënten willen ook plezier en ontspanning hebben. Die willen net als jij en ik kunnen delen en zich verbonden voelen. Dat is niet zwaar. Dat is het leven.”
Ik houd mijn drive omdat ik elke dag opnieuw zie hoeveel effect het werk dat we bij Hamelhuys doen, heeft op onze doelgroep. Ik heb meer voorbeelden daarvan dan in deze column passen, dus hier een willekeurige greep:
Een echtpaar van in de 80 bezoekt elke week onze yogagroep. De man heeft uitgezaaide kanker, zijn vrouw is zijn mantelzorger. Laatst zei zij na de les met een zucht van blijdschap tegen mij: “Och Josje, wij genieten elke keer zo van de yoga. Het is ons hoogtepunt van de week.”
Het gebeurt elke week wel een keer: Een nieuwe gast komt gespannen voor de eerste keer bij ons langs. Heeft er maandenlang over gedaan om die stap te zetten. Na een kopje koffie en een rondleiding door een van onze vrijwilligers komt er een echt gesprek op gang en zie je de ontspanning op het gezicht. Veel later dan gepland zegt de nieuwe gast bij het afscheid: “Had ik jullie maar eerder gevonden, wat is het fijn om hier te zijn.”
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de vrijwilligers en stagiaires die zich elke keer weer melden bij ons. Vanuit allerlei achtergronden. Iedereen mag zich ontwikkelen en iedereen blijkt talenten te hebben!
Door talloze voorbeelden als deze houd ik mijn drive vast. Nu al tien jaar!
