Moeder en juf

24 januari 2025 | Column

Josje Hamel

Voordat ik ziek werd en daarna het Hamelhuys oprichtte, werkte ik in het onderwijs. Mijn kinderen zeiden altijd: mama is juf. Schooltje spelen is lange tijd favoriet geweest van mijn oudste dochter en haar vriendinnen. Mijn dochter was altijd de juf en ik hoorde haar vaak dingen zeggen in haar spel die ik ook tegen mijn leerlingen op school zei. Ze was nog maar heel klein toen ze aan me vroeg: “Mama, kun je later moeder én juf worden? Dat wil ik namelijk.” Ik antwoordde: “Natuurlijk kan dat, ik ben ook moeder en juf.” En zo gebeurde het dat mijn dochter naar de PABO ging en al geruime tijd een geweldige basisschoolleerkracht en schoolleider is.

Toen vorig jaar het blije nieuws kwam dat ze in verwachting was, zei ze tegen me: “Mam, ik ben al juf en nu word ik ook moeder.” Mijn kleindochter is inmiddels vijf maanden en ik geniet intens van het oma zijn en van het feit dat ik in mijn dochter zoveel van mezelf als moeder en juf zie.

Mijn dochter en ik lijken dus veel op elkaar, maar de volgorde waarin we dingen hebben gedaan verschilt. Zij werd eerst juf en daarna moeder. Toen ik klaar was met mijn middelbare school had ik geen idee wat ik wilde worden. Juf en moeder kwamen niet in me op. Ik wilde reizen. Mocht niet van mijn ouders. Toen wilde ik naar de kunstacademie. Mocht ook niet. Journalist worden dan? Ik werd uitgeloot bij alle scholen voor journalistiek die er waren. Ik wist het niet en belandde in allerlei baantjes.

Uiteindelijk ging ik ‘dan maar’ Nederlands studeren. Leuk hoor. Maar geen roeping. Totdat ik op een zonnige dag op mijn balkon zat en tegen mijn vriend zei: “Ik wil heel graag kinderen. Ik heb nu veel tijd, dat lijkt me een goede combinatie.” En zo gebeurde het dat ik op mijn vijfentwintigste moeder werd. Het bleef niet bij mijn eerste zoon. Uiteindelijk heb ik vier prachtige kinderen gekregen. Het mooiste wat me in mijn leven is overkomen.

Die kinderen hebben ervoor gezorgd dat ik ook juf ben geworden. Ik wilde graag tijd met mijn kinderen doorbrengen en daarom ben ik na mijn studie Nederlands de eerstegraads lerarenopleiding gaan doen. Met als doel om in het onderwijs te gaan werken. Want, zo dacht ik, dan heb je lekker veel vakantie en vrije tijd. En dus werd ik juf. En wat bleek: juf zijn was, naast moeder zijn, mijn passie. Ik heb jarenlang met hart en ziel in het onderwijs gewerkt. Totdat ik kanker kreeg. Voor mij was het feit dat ik daardoor mijn beroep in het onderwijs niet meer kon uitoefenen een groot verdriet.

In 2015 richtte ik Hamelhuys op en dat was er nooit geweest als ik niet ziek was geworden. Wat voel ik me een bevoorrecht mens: ik heb twee keer mogen ervaren hoe het is om vanuit passie te werken. Eerst als docent en nu voor het Hamelhuys. En dan ben ik ook nog moeder en oma.

Josje Hamel
Share This