De mist heeft de Martinitoren aan het zicht ontnomen. Maar hoe dichter ik nader, hoe meer ik van d’Olle Grieze te zien krijg. Al zijn de bovenste delen nog altijd in nevelen gehuld, zelfs als ik bij de ingang sta. Veel mooie dingen laten zich blijkbaar moeilijk kennen. In de kerk zelf wordt het me wat gemakkelijker gemaakt. De belichting is aangenaam. De versieringen, symbolen, schilderijen en de voorstellingen op de gewelven stellen me in staat mijn ogen te geloven. Samen met de veelbelovende muziek overtuigt het mij ervan dat de mist en de duisternis niet het laatste woord hebben. Het gebouw is geworden tot een comfortabele walvis, die ons eens zal uitspugen op het strand van de eeuwigheid. Eenmaal weer buiten zie ik dat de mist grotendeels verdwenen is. Toch enigszins betreurenswaardig, want in haar geheimzinnigheid word ik mij ervan bewust dat er zo veel is dat ik niet weet, en ook niet hoef te weten.
Kerkganger
