Tonko Ufkes
Daar gaan ze.
Onze kinderen lopen al een tijdje een paar passen voor ons uit, eigenlijk meteen vanaf metrostation Alexanderplatz; we gaan richting Brandenburger Tor en vandaar terug naar het hotel. Tja, en meteen vanaf het begin ga ik steeds langzamer lopen, want er is ook zoveel te bekijken. En nog veel meer te herinneren.
Mijn vrouw wilde onze kinderen ‘haar’ Oost-Berlijn laten zien: het huis van toen, de school, waar de muur liep en waar zij stond toen die viel. En het leek haar leuk als ik op die reis naar vroeger mee zou gaan. “Ja, jij kent het allemaal, maar voor de kinderen en voor mij is het goed dat jij er ook bij bent,” zoiets had ze gezegd. En dus had ik geknikt en dus was ik voor het eerst sinds 1990 terug in Oost-Berlijn.
Omdat ik amper vooruitkom, trekt mijn vrouw nog één, twee keer aan mijn arm, tot ze besluit dat ik beter alleen, in m’n eigen tempo, naar de Brandenburger Tor en daarna naar het hotel kan gaan. Voorzichtig schuifel ik door en ga zitten op het allereerste bankje dat ik zie, omdat de hele jaren tachtig, mijn jaren tachtig, hier op Unter den Linden in beelden voorbijstromen: De beide grote vredesdemonstraties, het volkspetitionnement, de IKV-groep van het Studentenpastoraat, onze partnergemeente in Maagdenburg, de reizen door communistisch Oost-Europa en al die mensen, al die mensen van toen. Tot de muur viel.
We trouwden nog in de DDR, maar vertrokken in 1990 naar Groningen en er moest een huis gezocht worden, onze kinderen werden geboren en we werkten of hadden vakantie, er was drukte of juist niet. In ieder geval waren de jaren tachtig voorbijgeslopen. Tot aan nu.
Daar, op het allereerste bankje op Unter den Linden, voel ik me ineens zo blij, zo opgelucht dat mijn wangen er een beetje nat van worden, want daar verderop lopen onze kinderen samen met mijn lieve vrouw naar hun eigen toekomst. Ja, de kinderen gaan een nieuwe tijd binnen.
Natuurlijk wist ik al lang dat er geen kruisrakketen in Woensdrecht staan en dat het ijzeren gordijn opengeschoven is. Ik wist het, maar ik voel het nu pas, hier op dit bankje.
Tegelijk weet ik ineens zeker dat niet alleen het goede verdwijnt, maar ook het slechte. Sterker nog, dat al het slechte gewoon kan verdwijnen.
Ik sta op van het bankje op Unter den Linden en een tel later loop ik met stevig stappen richting Brandenburger Tor en zodra ik mijn vrouw en onze kinderen een heel eind voor me zie, vlieg ik in een soort sukkeldrafje achter ze aan, de nieuwe tijd binnen.
De vlag uit 1984 die jarenlang van mijn balkon wapperde. Foto: Jan Bos
