Emerson Terinathe
Het vaderschap is niet makkelijk. Ik betrap mezelf erop dat ik steeds meer met weemoed terugdenk aan de momenten dat mijn dochter een kleine meid was. In mijn ogen blijft ze altijd een kleine meid, zelfs als ze zeventig jaar is en ik tegen die tijd begraven of gecremeerd ben. Het is niet makkelijk, maar confronterend. Elke fase in de cirkel van het leven is mooi en tragisch, maar vooral ook confronterend.
Is het gek dat ik mijn dochter mis hoe ze was? Ik heb het over haar eerste tien jaar. Zo lief en onschuldig. In die leeftijdscategorie was ik nog haar superheld. Wat hield zij van knuffelen en wat kon ik haar blij maken met de kleinste dingen. Even op een zondagmiddag naar de speeltuin in Stadspark, dat vond zij werelds!
Ze is nu veertien jaar. In haar ogen ben ik die oude zeur waar zij zich voor schaamt. Ze wil niet meer met mij gezien worden in het openbaar. Alles wat ik zeg trekt zij in twijfel en ziet zij telkens als een aanval. Ik mag haar geen knuffels meer geven. Ik begrijp er niks van. Ik ben van 1978. Met mijn 46 jaar vind ik van mezelf dat ik niet oud ben. In de huidige technische wereld loop ik niet achter. Ik hou goed bij wat er in de wereld en in onze maatschappij speelt. Maar toch… als ik naar mijn dochter kijk, hoe zij doet, hoe zij praat, heb ik soms het idee dat ik achterloop.
Haar moeder en ik, wij hebben ons best gedaan om onze dochter op een correcte manier op te voeden. Soms anders dan hoe wij waren opgevoed door onze ouders, soms hetzelfde. Net zoals onze ouders hebben wij normen en waarden hoog in het vaandel staan. Tijden veranderen, dus ook de manier van opvoeden. Sommige methodes die destijds werden gehanteerd, zouden nu niet meer kunnen en mogen, maar al het goede wat mij is bijgebracht, dat heb ik mijn dochter gegeven.
Echter, de laatste tijd twijfel ik. Ben ik wel een goede vader? Is zij gelukkig? Is zij tevreden met de manier hoe zij is opgevoed? Wat heb ik haar bijgebracht? Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik soms het gevoel heb dat ik heb gefaald als vader. Dat is hard, maar dat komt omdat ik gevoel heb dat ik haar aan het verliezen ben. Ook dat is confronterend.
Ondanks mijn twijfels blijf ik mijn best doen. Meer dan dat kan ik niet doen, toch? Soms zeg ik tegen mezelf: “Dit is een fase waar je doorheen moet gaan. Zodra ze volwassen is en misschien later zelf kinderen heeft, dan komt ze bij jou terug.”
Net zoals ik ben teruggekeerd naar mijn ouders.
