“Je doet het al,” zegt hij vriendelijk tegen de man die recht tegenover hem zit. Het is zondagavond en we zitten met zo’n tien mensen in de kapel van de Open Hof voor de wekelijkse viering. Een van hen is er voor het eerst en de bemoedigende woorden zijn aan hem gericht. “Ik wil graag iets delen maar ik weet niet of het me lukt,” zei deze beste man voordat hij de bemoediging ontving. De tranen staan in zijn ogen en hij zoekt naar woorden. Of misschien eerst nog wel naar moed. Maar het delen was woordeloos al begonnen.
Straatpastor Job-Jan ten Horn
De woorden komen en wij luisteren. Met de woorden komen er ook tranen. Een van de bezoekers staat op en legt zijn hand op de knie van de dappere man die deelt wat er in hem leeft. We zijn er stil van.
Iedere zondag is er een viering vanuit het straatpastoraat. Tijdens de viering is er geen preek of overdenking. In plaats daarvan gaan we, na een korte introductie, met elkaar in gesprek over de bijbeltekst en onderliggend thema. De bijbelteksten die we in de veertigdagentijd lezen staan stil bij wat je de zwaardere kant van het leven zou kunnen noemen. Bij het lijden, zo u wil. Dat is spannend om met elkaar te delen en vraagt moed. In desbetreffende viering waren we er getuige van wat er kan gebeuren als je deelt wat er in je leeft, woordeloos of met woorden. En als het dan gezien of gehoord wordt door de ander. Er was medeleven en herkenning. Herkenning van menszijn en hoe pijnlijk het soms is om mens te zijn.
In deze tijd waarin zoveel strijd is en medeleven en herkenning absoluut niet vanzelfsprekend zijn, geeft zo’n viering mij en alle andere aanwezigen, dat durf ik namens hen wel te zeggen, weer de broodnodige energie en het besef dat we als mens tot zo veel moois in staat zijn. En dat ook allemaal al doen. Kleine gebaren die getuigen van de zachte kracht die wij als mens in ons hebben.
“De strijd voor een zachte wereld is hard,” stond op een bord bij de demonstratie tegen discriminatie en fascisme van afgelopen zaterdag. En zo is het, dacht ik toen ik dat bord las en onderstaand gedicht kwam in gedachten op. Laten we de zachte krachten bundelen en dapper voorwaarts gaan…!
De zachte krachten zullen zeker winnen
De zachte krachten zullen zeker winnen
in ‘t eind – dit hoor ik als een innig fluistren
in mij: zo ‘t zweeg zou alle licht verduistren
alle warmte zou verstarren van binnen.
De machten die de liefde nog omkluistren
zal zij, allengs voortschrijdend, overwinnen,
dan kan de grote zaligheid beginnen
die w’als onze harten aandachtig luistren
in alle tederheden ruisen horen
als in kleine schelpen de grote zee.
Liefde is de zin van ‘t leven der planeten,
en mense’ en diere’. Er is niets wat kan storen
‘t stijgen tot haar. Dit is het zeekre weten:
naar volmaakte Liefde stijgt alles mee.
– Henriëtte Roland Holst
