‘Handen bereid om te delen, mensen geplaatst in het licht, teken dat breuken wil helen tot ons gericht, om in Gods naam de weg van liefde te gaan.’ Het zijn woorden van een couplet dat klonk tijdens de viering op Aswoensdag die ik bezocht bij de lokale parochie.
Arie-Pieter Schep
Tijdens deze viering werd naast het opleggen van het askruisje ook het brood gedeeld… en werden mijn gedachten weer gevuld met overwegingen om als protestant al dan niet naar voren te gaan. Bij het uitreiken van het brood klonken de woorden ‘brood van de belofte’. Het wekte een diep verlangen en kleurt de veertigdagentijd. Wanneer wij in de veertig dagen stilstaan bij de weg die Jezus ging, de tijd nemen voor bezinning, inkeer en omkeer – wat betekent het dan voor ons kerk-zijn, wat staat ons daarin te doen?
Brood dat breuken heelt, Christus die gebroken wordt om breuken te helen. De breuk tussen God en mens en mensen onderling. De breuken die geheeld worden omdat Christus Gods weg ging tot het uiterste toe, tot de kruisdood. Wat staat ons dan te doen als leerlingen van hem? Wij die geroepen worden om in navolging van Jezus Gods weg te gaan? Is het de breuken helen tot het uiterste toe?
Al mijmerend over deze vraag kwam bij mij wel het besef boven: op grote landelijke of wereldwijde beslissingen moeten we niet wachten. Die zijn te groots en bevinden zich bovendien vaak niet binnen onze invloedssfeer, zoals dat ook voor zoveel andere grootse thema’s in deze wereld geldt.
Wat doen wij zelf? Hoe helen wij de breuken als Kerk in de stad? Als volgeling van Jezus? Zoeken wij zelf de oecumene, van onderaf? Met de katholieke kerken, evangelische gemeenten, migrantenkerken en ga zo maar door? Het vraagt wel om open te staan voor momenten van lijden aan de verschillen, het schurende van de ander, en daar samen doorheen te gaan. Samen ontdekken hoe we in al die diversiteit de weg van Jezus willen gaan. Dus ook wanneer mijn manier van schrijven en denken irriteert…
Wanneer we als volgelingen van Jezus de breuken helen binnen dat ene lichaam, zullen we dan daarmee niet een krachtig getuigenis zijn over hoe breuken helen tussen mensen? Pijnlijke breuken die er in deze wereld helaas maar al te veel zijn en soms zo groot. Prachtig als wij dan brood mogen delen en, zoals een ander couplet het verwoordde: ‘voedsel om verder te gaan, teken van liefde gegeven als teken van liefde om in Gods naam de weg van Jezus te gaan.’ Zodat breuken helen en de mensheid weer één wordt in Gods naam. Ik hoop dat je als lezer hieraan bij wilt dragen in (en na) deze veertig dagen.
