Het persoonlijk gebed: het lijkt zo simpel, maar gelovigen kunnen ermee worstelen. Praat je nu met Jezus, of tegen hem? Vertel je iets of vraag je iets? En wat verwacht je dat er gebeurt? Zit God wel te wachten op concrete wensenlijstjes?

Bidden doet iedereen op zijn eigen manier. Voor mij is het nog steeds wel een zoektocht. Vaste teksten komen bijvoorbeeld niet zo makkelijk uit mijn mond, en het Onze Vader kan zomaar sleets worden.

‘Bidden werkt, is de ervaring van bijna alle christenen’, zo kopte het Nederlands Dagblad onlangs. Dat had een gebedsonderzoek gedaan onder drieduizend christenen uit de breedte van christelijk Nederland, naar aanleiding van de Biddag voor Gewas en Arbeid. Volgens de meeste respondenten leidt bidden vaak tot veranderingen.

Sommige mensen zagen hun situatie concreet veranderen na gebed, bijvoorbeeld: men genas, vond een baan of raakte toch nog zwanger. Of men kreeg de kracht om zelf een moeilijke situatie te boven te komen. Hun gebed is verhoord, zeggen we dan. Anderen hadden de ervaring dat door het gebed niet zozeer de omstandigheden veranderden, maar zijzelf. Bidden gaf hun vertrouwen, innerlijke rust, hoop. Ze keken op een andere manier naar hun situatie. Tenslotte was er een groep die bidden combineert met actie: “Je ziet scherper wat je zelf kunt doen.”

Uit het onderzoek blijkt ook dat reformatorische, evangelische en pinksterchristenen het meest geloven in concrete veranderingen. Ook bidden ze vaker voor de politiek. Katholieken twijfelen vooral over de meetbaarheid van effecten. Ze ervaren wel dat ze zelf veranderen door gebed. Jongeren zien juist vaker effect en bidden om concretere zaken dan ouderen. Slechts weinigen vinden bidden om meer geld oorbaar, maar bidden om een behouden aankomst bij een reis kan wel weer.

Bidden is veelal een vorm van je overgeven, erkennen dat je niet altijd de controle hebt: Uw wil geschiede. Juist dan kun je ook kracht ervaren.

In het gebed kun je, ongeacht wat er gebeurt, ook je dankbaarheid tonen. Ik denk dat dat belangrijk is. Er is zoveel om dankbaar voor te zijn, zelfs in moeilijke omstandigheden. Toen mijn broer op jonge leeftijd stierf en een vrouw en vier kinderen moest achterlaten, hebben we met een dankdienst voor zijn leven afscheid genomen. Het werd juist daardoor een prachtige viering, met een lach en een traan. God was erbij.

“Verblijdt u te allen tijde, bidt zonder ophouden, dankt onder alles, want dat is de wil Gods in Christus Jezus ten opzichte van u,” schijft Paulus aan de Thessalonicenzen. Zonder ophouden, ja. Het Jezusgebed, oorspronkelijk een gebedsvorm uit het oosterse christendom, kan ons daarbij helpen. Bidden als een vorm van ademhalen. Overal en altijd kun je op het ritme van je ademhaling bidden “Heer Jezus Christus zoon van God, ontferm u over mij, zondaar.” Je leven zelf wordt een gebed. Je hart bidt.

Eén troost: als het oprecht gebeurt kán bidden niet ‘fout’ gaan. Daarboven is men wel wat gewend. Zelfs stiltes. De intentie telt, denk ik. Hoop ik.