Collecteren is een vorm van crowdfunding. Kerken zijn daar goed in, en doen dat ook al heel lang. Hengelden de diakenen vroeger met lange stokken de bijdragen van de kerkgangers binnen, tegenwoordig kunnen we zelfs via QR-codes ons digitale geld kwijt. Via collectes subsidiëren we niet alleen de eigen organisatie, maar ook goede doelen in binnen- en buitenland. Samen zijn we immers Kerk in Actie.

Nederlanders en zelfs Groningers zijn best vrijgevig, zeker in bepaalde periodes. Dat komt natuurlijk ook omdat wij het relatief goed hebben. Een probleem vind ik wel dat er te veel goede doelen zijn. Via tv en mailbox komen de grote acties wel langs. Landelijke organisaties hebben een ruim publiciteitsbudget en dus ook een groot bereik. De meeste richten zich op hulpverlening of op onderzoek, zoals naar allerlei specifieke ziektes.

Daarnaast zijn er huis-aan-huiscollectes: in persoon langs de deuren gaan. Gewapend met een klassieke collectebus ging ik in november een week op stap. Het goede doel was ondersteuning voor vluchtelingenkinderen in Griekenland. Je zoekt straten uit waarvan je denkt dat daar mensen wonen die wel iets kunnen missen. Omdat ik niet in het donker wilde lopen, moest ik overdag de straat op.

Het was wel even wennen. Het voelt toch een beetje als bedelen. Je betreedt bovendien iemands erf, en schendt als het ware hun privacy. Maar gaandeweg stapte ik zelfverzekerder op de voordeuren af. Mijn tactiek: houd de intro kort. Het doel moet het werk doen.

De reacties waren heel divers. Sommigen waren wel erg kort van stof: “Nee.” Aandringen helpt dan niet. Ook veel gehoord: “Nee, daar doen wij niet aan mee, maar veel succes.” Dat mensen thuis zijn, betekent niet dat ze ook opendoen, bleek mij. Diverse deurposten zijn gestickerd, met teksten die aangeven dat het geen zin heeft aan te bellen. Veel bewakingscamera’s ook.

Maar er waren ook veel positieve reacties. Vooral gezinnen met kinderen gaven hun schaarse kleingeld (“Even zoeken, hoor”) weg. Ook ouderen droegen bij. Een vrouw die corona had, deed wel open en reikte met een lange grijper een briefje van 20 euro.

Eén keer kwam het tot een discussie. Nederland is al zo vol, had ze op de tv gezien (WNL) en wordt het geld wel goed besteed? Toch gaf ze na tien minuten een bijdrage en sloot ze af met de opmerking dat haar man nog veel radicaler was. Het voelde als een kleine overwinning…

Al met al was ik niet ontevreden. Veel kleingeld kan samen een mooi bedrag opleveren. Je geniet van het wandelen, doet mensenkennis op en met de opbrengst krijgen vluchtelingenkinderen het eten, onderdak en onderwijs dat ze zo hard nodig hebben. Geven is (doen) leven. Je gunt anderen wat. Samen ben je sterk. Dat is collectekracht.