Het weer doet raar: de hele winter geen sneeuw gezien en nu gaat er morgen vijf centimeter vallen. Of is het een 1 aprilgrap van Gerrit Hiemstra?

Corona doet raar: Ik ken mensen die twee keer corona hebben gehad ondanks topvaccins en boosters. Er zijn gezinnen waar vier van de vijf gezinsleden hoestend en proestend corona kregen. Nummer vijf had geen centje pijn. Wie had gedacht dat mede door onze eigen behoefte aan pauzes met ‘brood en spelen’ we verschillende golven van corona over ons heen lieten komen?

Politiek en economie zijn wispelturig: Tegen alle verwachting in draaide de economie als een tierelier tijdens de crisis. Wie had gedacht dat politiek Den Haag zo onveranderd uit de (stem-)bus zou komen? We hebben nog nooit zulke hoge brandstofprijzen gehad.

Zelfs Ruslandkenners hadden niet voorspeld dat Poetin zo tekeer zou gaan in Oekraïne. Wie had voorzien dat Nederlanders naar de Poolse grens zouden rijden om Oekraïense vluchtelingen op te halen? Op 6 april 2016 stemde 61 procent van ons tegen de wet tot goedkeuring van de Associatieovereenkomst tussen de Europese Unie en Oekraïne. Van de week was Nieuwsuur op bezoek in Ter Apel. Ze lieten een Syrische man aan het woord die vloeiend Oekraïens sprak. Gevlucht uit Syrië voor de bommen van Poetin, woonde hij jarenlang in Oekraïne. Tot hij opnieuw moest vluchten voor bommen van Poetin. Hij is één van die 700 mensen in de tenten van de nachtopvang in Ter Apel, waar plaats is voor 275 mensen. Mensonterende toestanden.

Het leven is onzeker geworden, minder stabiel dan we gewend waren. Ik hoor de laatste tijd veel mensen zeggen dat ze meer bij de dag zijn gaan leven. Ik heb het dan niet over Oekraïners en andere vluchtelingen. Die deden dat al.

Voor de crisis wilden we bij de tijd zijn. Dat betekende in de praktijk dat we vaak over de dag van vandaag heen keken naar een hoger doel. Bij de dag levend kijk je meer omlaag: naar wat voor je voeten ligt. Naar wat onze hand vindt om te doen. Meer naar wat je ontvangt, dan naar wat je allang geregeld had.

“Ik ben een dagjesmens,” zei een 97-jarig gemeentelid tegen mij van de week. Volgens mij zijn wij die niet zo oud zijn dat aan het leren. Ik las met haar de woorden uit Psalm 84: “ze gaan van kracht tot kracht steeds voort.”