“Hi, I’m an international student”, dat is regelmatig de aanhef van een mailtje dat binnenkomt bij inloopspreekuur All Ears. Studenten die naar Groningen zijn gekomen om bijvoorbeeld een master te doen, heel gemotiveerd en vol verwachtingen. “Ik heb steeds geprobeerd om positief te blijven sinds de coronacrisis uitbrak, maar ik zit er nu helemaal doorheen, er is zoveel onzekerheid over zoveel dingen!” Studenten die zeggen dat ze zich soms erg alleen voelen, hun sociale netwerk is teruggebracht tot twee of drie personen, ze moeten veel tijd achter het scherm doorbrengen, dreigen hun motivatie en perspectief te verliezen. Inmiddels is er veel meer aandacht gekomen voor de impact die de coronacrisis heeft op het leven en de toekomst van jonge mensen in opleiding.

Matty Metzlar

Maar laten we niet vergeten dat al jaren voordat de pandemie uitbrak, een toenemend aantal studenten dreigde vast te lopen in hun studie. De wachtlijsten van (studenten)psychologen en psychiaters zijn verontrustend lang. Al veel eerder groeide het aantal studenten dat kampt met klachten van somberheid, prestatiedruk, (keuze)stress, eenzaamheid, perfectionisme, faalangst, burn-out.

Een deel van deze klachten is psychisch van aard en hoort ook thuis bij de psycholoog. Maar een ander deel van de problematiek lijkt te ontstaan door een gebrek aan aandacht en ruimte voor reflectie op levensvragen, er is sprake van levensbeschouwelijke verwaarlozing. Er wordt altijd gezegd dat studeren de mooiste tijd is van je leven, maar is dat wel zo? Binnen het hoger onderwijs lijkt alles te draaien om geld, efficiency, competenties en rendement. Binnen dit zakelijke onderwijsklimaat ervaren studenten een grote druk om zo snel en succesvol mogelijk af te studeren.

Maar studeren is toch meer dan een diploma halen met een mooie cijferlijst? Het gaat toch ook om persoonlijke vorming en ontplooiing, het ontwikkelen van sociale kwaliteiten in bijvoorbeeld bestuurswerk of vrijwilligerswerk? De leefwereld van studenten wordt gekenmerkt door hoge verwachtingen die ze zichzelf opleggen onder druk van hun omgeving. Levensoriëntatie en zingeving, het bezig zijn met trage vragen rond identiteit, geloof, zin en betekenis wordt ervaren als een individuele zoektocht. We laten deze jonge mensen te veel aan hun lot over met al die bekende en terugkerende levensvragen zoals ‘waar doe ik het voor, waarom doe ik dit eigenlijk, voor wie kan ik iets betekenen, bij wie hoor ik, wie ben ik en wat kan ik hopen en geloven?’ Meer dan ooit is het nodig om plekken te creëren waar studenten in verbinding met elkaar leren om zorg te dragen voor de binnenkant van hun bestaan. Laten we voor deze jonge mensen opkomen vanuit kerken, onderwijsinstellingen en overheid. Zij kunnen ook, veel meer dan nu gebeurt, betrokken worden bij beleidsvorming en toekomstplannen.

Zij zijn de toekomst!