Het is straks Pinksteren. Het verhaal over de uitstorting van de Heilige Geest. Een opvallend aspect van dit verhaal heb ik altijd gevonden dat door de Heilige Geest alle talen van de volkeren gesproken worden door de leerlingen van Jezus. De taalverwarring die was ontstaan in het verhaal over de toren van Babel, wat meestal zo rond Pinksteren ook weer in veel kerken wordt gelezen, lijkt even doorbroken te zijn. De leerlingen spreken voor iedereen begrijpelijke taal, en worden door iedereen verstaan.

Voor ons mensen is dat vaak lastig. We luisteren lang niet altijd meer echt naar mensen of groepen die anders denken dan wij. We verstaan elkaar soms moeilijk, vooral in figuurlijke zin. Maar ook in letterlijke zin. In sommige buurten, waar migranten en mensen zonder een migratieachtergrond samen moeten leven, kunnen er echte taalblokkades ontstaan. Zowel letterlijk als figuurlijk niet verstaan levert verharding en polarisatie op, zoals we de laatste jaren helaas des te dieper moesten voelen.

Toch geeft het verhaal van Pinksteren misschien wel hoop. Als toen de blokkades konden worden opgeheven, dan kan het nu misschien weer?

Ik kan me nog goed herinneren hoe we ooit naar Canada op familiebezoek gingen. Een grote reis was dat, en we waren allemaal wat gespannen en verlegen. Mijn broer en ik waren toen nog maar klein, maar mijn broer kreeg meteen een speelkameraadje. Hij was toen een jaar of vier, en begon meteen de eerste dag al te spelen met een ver nichtje van ongeveer zijn leeftijd. Zij sprak Engels tegen hem, en hij Nederlands tegen haar. Maar toch begrepen ze elkaar perfect. Ze speelden drie weken lang met elkaar zonder enig gekibbel. Die twee kleine kinderen konden elkaar begrijpen, ondanks dat de taal van de ander hun compleet vreemd was. Maar ze wilden graag vriendjes worden en elkaar dus op andere manieren echt goed proberen te verstaan. En zo ging het ook.

Wat kunnen wij toch veel leren van twee onbevooroordeelde kinderen, die door woorden heen kijken naar de persoon vanbinnen. Het ontroert me nu ik erover schrijf, en ook toen ik klein was ontroerde het me al. Wat een wonder toch dat er zo veel manieren zijn waarop we elkaars taal kunnen leren spreken en elkaar echt kunnen leren verstaan. Daar is de geest van Pinksteren voor gekomen. Zodat wij nieuwe inzichten verstaan die het leven, en ook andere medemensen, ons kunnen geven. Ik wens dat de lezer van harte toe. Dat we elkaar maar mogen verstaan, op wat voor manier dan ook. Dat we de liefde alle blokkades in het elkaar verstaan echt mogen laten opheffen. Ik denk dat het verhaal van Pinksteren hierin een les voor ons mag zijn. En ook het verhaal van Babel. We mogen leren, dat ondanks vele verschillende volken en talen, we allemaal samen kunnen leven en vriendjes kunnen worden.