We hebben er weer een redactielid bij en zoals gebruikelijk willen wij haar graag aan jullie voorstellen: Marian de Jong. Na goed dertig jaar weer terug op stee in Groningen, na lange jaren in Zwolle en Meppel gewoond te hebben.

Nog steeds is ze met een half been in Meppel, waar ze betrokken is bij het kerkblad. Zij was er verantwoordelijk voor de opmaak en eindredacteur. Gelukkig is er iemand gevonden die het kan en wil overnemen, maar die moet nog wel even ingewerkt worden. Ook is het oude huis nog niet verkocht en het nieuwe nog niet helemaal klaar en ingericht. Maar dat komt allemaal nog wel.

Van Groningen naar Zwolle
Marian groeide, samen met twee oudere broers en een jongere zus, op in een gereformeerd synodaal gezin in Groningen. Marian bezocht trouw de Stadsparkkerk, later de Westerkerk en toen die opgeheven werd de Nieuwe Kerk. Ze volgde een opleiding als directiesecretaresse en werkte daarna op de personeelsadministratie van het verpleeghuis Innersdijk.

In 1990 trouwde ze met Ruurd en verhuisde naar Zwolle, waar ze de eerste jaren als secretaresse in de bibliotheek werkte. In 1994 verhuisden ze naar Meppel. Na de verhuizing kreeg ze bezoek van de plaatselijke predikant voor een kennismaking. Naar aanleiding van dat gesprek gaf Marian zich op voor een belijdeniscatechisatie-groep, die net opgestart zou worden. Eerder was ze nog niet zo ver geweest om belijdenis te doen. Zij volgde de catechisatie één jaar en kon toen ja zeggen en legde in 1995 belijdenis af.

Twee zoons
Toen hun eerste zoon geboren werd, stopte Marian met werken. Bij de bibliotheek was het niet mogelijk minder uren te gaan werken en kind en een volle baan was te veel voor haar, ook gezien het feit dat zij aan een invaliderende vorm van migraine leed. Bij haar tweede zoon werd al relatief vroeg geconstateerd dat hij zeer slechthorend was. Dat betekende dat er extra zorg noodzakelijk was. Hij ging al heel vroeg naar een speciale peuterspeelzaal in Zwolle. Vanaf groep vijf ging hij naar het regulier onderwijs, maar vanaf zijn derde tot groep vijf bezocht hij een speciale school in Zwolle. Marian had het er soms best moeilijk mee als ze haar zoontje zag vertrekken met de taxi. Trouwens, het gaat goed met beide zoons: de oudste woont intussen zelfstandig in Meppel. De jongste is meeverhuisd naar Groningen en heeft sinds kort ook een baan. “Het probleem was vaak dat er vooral gekeken werd naar zijn beperking, terwijl een mens niet zijn beperking is. Er moet worden gedacht in mogelijkheden en niet in eventuele onmogelijkheden,” zegt Marian.

Oecumenisch
In haar woonwijk Oosterboer kerkte zij vanaf 1997 in de kerkzaal van Vanboeijenoord, de oecumenische wijkgemeente. Marian werd hier contactpersoon voor een groepje gemeenteleden. Dat betekende mensen bezoeken bij lief en leed en zorgen dat de verbinding met de kerk bleef. Maar na een aantal jaren werd dat toch te veel en stopte Marian. Het werd gewoon te druk met de kinderen en de dagen dat zij plat lag door haar migraine.

In 2009, toen de jongens wat ouder waren, heeft zij het kerkelijke leven weer opgepakt. Eerst weer als contactpersoon, na een paar jaar ook als ouderling. In 2019 werd zij coördinator van de werkgroep pastoraat. Drie jaar eerder was Marian al eindredacteur van het kerkblad van de Protestantse gemeente Meppel geworden, waarvoor zij ook de vormgeving deed.

Uitzicht op de Martini
Het plan ooit terug te keren naar Groningen werd onlangs versneld: er kwam een woning in beeld waartegen geen nee kon worden gezegd. Haar man werkt tegenwoordig vooral in Pekela en het besluit te verhuizen naar Groningen, terug naar de vertrouwde stad, was gauw genomen. Hier hebben ze een appartement gevonden in de Tasmantoren, met dagelijks zicht op de Martinitoren. Wat een uitzicht!

Aan de slag
Intussen heeft zij na lange tijd ook weer een betaalde baan gevonden bij Kentalis in Haren. Zij is daar officemedewerker bij het landelijke aanmeldpunt voor kinderen met een taalontwikkelingsstoornis of die slechthorend of doof zijn.

Aansluiting met een kerkelijke gemeente heeft ze nog niet gevonden, eerst maar even de kat uit de boom kijken. Belangrijk vindt zij het om kennis te maken met de ander, in plaats van met een argwanend oog naar de medemens te kijken. Dat geldt wat haar betreft ook andere culturen en moslims.

Marian las op de website van Kerk in Stad dat er nieuwe redactieleden gezocht werden en meldde zich. Zij vindt Kerk in Stad een prachtig blad, de kleur is mooi en er staan leuke voorwoorden in, die de inhoud goed samenvatten.