Begin dit jaar nam pastoor Rolf Wagenaar afscheid van de Martinusparochie, hij ging met emeritaat omdat hij tachtig werd. Zijn opvolger in het ambt van pastoor en plebaan werd Victor Maagd. Iemand die het noorden kent.

Pastoor Victor Maagd groeide op in Winschoten en begon als pastoor in zuidoost-Drenthe. Aansluitend was hij iets meer dan elf jaar pastoor in de Noordoostpolder. Beide parochies vielen ook onder het bisdom Groningen-Leeuwarden. Ook had hij in de loop der jaren al de nodige functies in het bisdom op zich genomen. Dus zijn verbinding met deze regio is wel duidelijk.

Nauwelijks ingewerkt krijgt pastoor Maagd te maken met het plotselinge vertrek van bisschop Van den Hout, die per 21 juni naar het bisdom Roermond beroepen is. Het proces naar de benoeming van een nieuwe bisschop kan best de nodige tijd duren. Pastoor Maagd verwacht dat het zeker het eind van het jaar zal worden, voor er duidelijkheid komt. Het zou hem ook niet verbazen als het hele proces wel een jaar duurt.

Plebaan
Mij was opgevallen dat de titel van Victor Maagd plebaan/pastoor is. Wat betekent dat? “De eigenlijke pastoor van de bisdomskerk is de bisschop, omdat in die kerk zijn zetel staat. Omdat het bisdom zo groot is, kan hij niet zelf zorgdragen voor de gelovigen die naar zijn kathedraal komen. Hij wijst daarom een priester aan die in zijn naam zorgdraagt voor de gelovigen. Het Plebs Dei, het volk Gods, daar komt de naam plebaan vandaan. Ieder bisdom heeft één kathedraal en één plebaan. Eigenlijk is het meer een soort van eretitel, want je verdient er niets meer mee en je kunt er ook geen rechten aan ontlenen.”

Volle kerk
In zijn beide eerdere parochies was sprake van krimp, wat hier bij de kathedrale kerk in Groningen toch anders ligt. “Dat komt ook omdat in het pastoraat van pastoor Wagenaar een heel grote nadruk is gelegd op de liturgie van de kerk. Dat heeft grote aantrekkingskracht, ook over de grenzen van de parochie heen. Er komen behalve direct uit de stad ook mensen uit de verdere omgeving, zelfs uit Friesland en Drenthe. Zo kan het dat tijdens de Hoogmis op zondag hier twee- tot driehonderd mensen zitten. Ook bijzonder en aantrekkelijk is het internationale karakter, iets wat ik eerder niet meegemaakt heb.”

“Grote aandacht is er voor de liturgie en dat is ook belangrijk, omdat zeker in de katholieke kerk we ook leven vanuit de sacramenten. Het sacrament van de eucharistie, die niet alleen de gemeenschap met Christus verbeeldt, maar van waaruit ook gemeenschap ontstaat. Daarnaast is ook het omzien naar elkaar belangrijk, verdere gemeenschapsopbouw. Daar gaan we in de loop van de tijd onder mijn pastoraat aan werken.”

Parochie
De Martinusparochie bestaat niet alleen uit deze kathedrale kerk maar ook uit de St. Franciscuskerk aan de Zaagmuldersweg. De parochie is ontstaan uit een fusie: de oude Martinuskerk aan het Broerplein en de St-Jozef zijn jaren geleden al gefuseerd tot één parochie. Later zijn de omliggende parochies hier ook mee gefuseerd. Nu zijn het hele centrum en het noorden van de stad samen één parochie. Daarnaast heb je nog de Hildegard van Bingenparochie, waar Zuidhorn, Lewenborg, Groningen-Zuid en Haren onder vallen. Pastoor Jellema van deze parochie was een studiegenoot van pastoor Maagd op de priesteropleiding in Utrecht. “Hier treffen we elkaar weer. We moeten samen onderzoeken wat goed is voor katholiek Groningen.”

Katholiek gezin
Victor Maagd komt uit een echt katholiek gezin. Zijn moeder, die nog leeft, groeide op in Stad, dicht bij het Noorderplantsoen en is in de Heilig Hartkerk gedoopt. Zijn vader kwam uit Sappemeer en overleed in 2020. Zijn moeder woont nog steeds in Winschoten, waar Victor Maagd ook opgroeide. Nu hij dichterbij woont en werkt is het voor haar makkelijker om met de trein haar zoon te bezoeken en andersom natuurlijk ook.

Cultureel erfgoed
“In mijn eerste jaren van het priesterschap heb ik het jongerenwerk in het bisdom gedaan. Wereldjongerendagen begeleid naar Australië, Krakau in Polen, Madrid en verder nog Keulen in Duitsland. Later ben ik ook betrokken geraakt bij de werkgroep liturgie en daar uiteindelijk ook voorzitter van geworden. Verder waren er werkgroepen voor kosters en misdienaarsdagen. Later kwam ik ook in de kunstcommissie van het bisdom, die waakt over het cultureel erfgoed van de parochies. Er zijn hier en daar nog een paar middeleeuwse stukken, ook hier in de kathedraal, veel Fries zilver, veel uit de negentiende eeuw en de wederopbouw. Zeker ook in deze tijd waarin toch weer heel veel kerken zullen sluiten is zo’n kunstcommissie relevant. Alle parochies zijn nu bezig om na te denken over het gebouwenbeleid. Dat is door de bisschop ingezet en ik zit bij de beoordeling van die rapporten. Daarbij wordt ook samengewerkt met Marcel van Santen (bouwkundig projectleider bij de Stichting Groninger Kerken).”

Gemeenschap
Een van de grote uitdagingen is, ondanks de goedbezochte missen, om gemeenschapszin te ontwikkelen. "Dat is wat mij betreft wat onze aandacht heeft: gemeenschapszin in de parochie. Belangrijk in dat kader is de vernieuwing van het parochieblad, dat nog steeds gestencild werd. Per 1 september krijgt het een nieuw uiterlijk, in samenwerking met De Zalige Zalm, een communicatiebureau voor kerk- en parochiebladen. Zij regelen de druk en de verzending en de rest wordt door de redactie gedaan. Hiervoor zijn ook nieuwe mensen gevraagd en er ook spontaan bij gekomen. Zelf ben ik in de beginperiode dan hoofdredacteur ad interim en wanneer de parochianen het nieuwe blad zien, ben ik er vast van overtuigd dat zich iemand meldt die hoofdredacteur wil worden.

Uitbouwen van geloof
“Het is belangrijk bij zo’n nieuw project mensen te vragen en te betrekken bij de opbouw van de gemeenschap. Verder ben ik bezig het Martinusberaad in te richten, ook daar hebben zich al een aantal geëngageerde katholieken voor gemeld. Het Martinusberaad is een groep van mensen die mij helpen in het pastoraat in de kathedraal en in de parochie en daaroverheen voor de katholieken in de stad. Voor mij is dat ook een ingaan op de spiritualiteit van beschikbaarheid, die je bij je wijding hebt beloofd. Het gaat om het uitbouwen van het geloof van de katholieken, maar ook voor mijzelf. Daar hoort ook de vraag bij: wat doen wij voor de kinderen, de jongeren? Wij hebben hier een grote gemengde groep van tien- tot vijftienjarigen die misdienaar zijn. Belangrijk in dit geheel is dat mensen mee gaan doen en dat het geen hobby is van Victor Maagd. Dat het in een vraag voorziet en door de mensen gedragen wordt.”