Deze zomer zijn we met zijn allen lekker soepel. Weer naar een restaurant, weer samen op vakantie, en ook weer meer mensen ontmoeten zonder mondkapje. Natuurlijk is dat heerlijk! Ik heb er heel veel zin in. Ik hoor veel mensen al zeggen: eindelijk weer het echte vakantiegevoel! Maar waar zit het hem dan in, vraag ik me vaak af?

Wat maakt dat we nu weer allemaal een echt vakantiegevoel krijgen door de versoepelingen? Komt dat doordat we weer allemaal naar het buitenland mogen? Of doordat alle jongeren weer heerlijk mogen dansen en stappen? Of komt het gewoon door de enorme opluchting van het weer vrij mogen zijn en het je minder zorgen hoeven maken? Ik vermoed dat het het laatste wel eens zou kunnen zijn. Door het vele vaccineren en het eindelijk niet meer zo dreigende besmettingsaantal hoeven mensen veel minder in angst te leven. We mogen weer leuke dingen doen, onze dierbaren overal ontmoeten, en we mogen ook weer weg uit de sleur van het thuis achter het beeldscherm zitten. Maar bovenal hoeven we minder bang te zijn. We voelen ons weer sterk, onverslaanbaar. En dat is een heel prettig ontspannen vakantiegevoel.

Natuurlijk is het heerlijk dat de druk weer zo langzamerhand van de ketel raakt en dat we weer steeds meer opgelucht kunnen ademhalen. Maar hoe onverslaanbaar zijn wij eigenlijk? Deze crisis heeft veel harten enorm verscheurd en ons hele leven behoorlijk op zijn kop gezet. Ik hoop dat ik dat nooit hoef te ontkennen. Het leed was groot, even als de algehele opluchting nu. Maar ik zal me van deze crisis ook altijd blijven herinneren hoeveel zorg iedereen voor elkaar wilde hebben in deze tijden van nood. Hoe mensen de natuur weer meer gingen leren waarderen. Hoe de aarde schoner werd door minder verkeer. Hoeveel mensen hun opgejaagde gevoel toch ook enigszins kwijtraakten doordat ze meer tijd voor zichzelf hadden. En hoe we hebben geleerd wat echte barmhartigheid is door onze vrienden, buren en totale onbekenden in nood te helpen, en door onze dappere zorgmedewerkers veel meer te gaan waarderen, omdat ze altijd voor ons klaarstaan.

In de komende generaties zullen we ongetwijfeld vertellen over het leed van deze pandemie. Over hoe we moesten volhouden en doorbijten, en hoe we zo veel moesten opgeven. Maar we mogen hun ook leren hoe wij toen hebben geleerd om anders naar veel dingen te kijken die onze wereld ons, juist in een crisis, ook te bieden heeft. Ik hoop dat ik daardoor ooit mijn kinderen ook zal kunnen vertellen hoe mooi en belangrijk natuur is, hoe barmhartig mensen voor elkaar kunnen zijn als het moet, en dat aan elke crisis ooit een einde komt, zodat we allemaal weer een heerlijk vakantiegevoel kunnen krijgen. Voor nu zou ik nog willen zeggen dat, mochten we onverhoopt toch nog een nieuwe crisis meemaken, dankzij het virus of een ander onheil, ook die crisis ons hopelijk door al het leed heen ook nog heel veel moois zal kunnen leren. Het is cliché, maar volgens mij is het wel een heel hoopvolle les om te onthouden voor deze zomer.