22 januari 2020: uitbraak nieuw coronavirus in Wuhan. In de week erna ook uitbraken in Europa. Nederland volgt pas in februari. Nu, zo’n twee jaar later, viert het virus uitbundig feest met een aantal besmettingen dat zijn weerga niet kent. Ondanks dat je waarschijnlijk dit onderwerp al lang beu bent, laat ik deze zure verjaring niet ongemerkt voorbijgaan. Ik neem je mee in een digitale herdenkingsfantasie.
Stel dat de kerken een herdenking ‘Twee jaar leven met corona’ zouden organiseren, wie zou er dan uitgenodigd zijn en wie mag er wat spreken? In welke vorm: digitaal, op anderhalve meter in een kerk of hybride? Zou men erin slagen om hoop aan te boren of zit men er na twee jaar simpelweg verslagen bij?
Als ik wegdwaal bij de waan van de dag stel ik me voor dat ik digitaal mag inbellen bij zo’n herdenking. Laat ik je meenemen. Net als mij is het je niet gelukt om bij de net weer geopende kapper langs te gaan. De nog amper gedragen zondagse kleding trekken we aan. Nou ja, alleen het gedeelte dat voor de webcam zichtbaar is. Niemand die de sloffen, te lang gedragen joggingbroek en skippybal ziet.
Het inbelgebeuren blijkt eerder te zijn begonnen dan de aanvangstijd. Ik verontschuldig ons, maar blijk op mute (stil) te staan. Ironisch genoeg valt het me op dat Covid en de deelnemers van rol zijn gewisseld. Covid is de host en wij zijn nu te gast. Dat iedereen door elkaar heen praat en niet zo goed weet wat te doen, doet ons met heimwee denken aan hoe vroeger feestjes begonnen. Met een beetje ongemak zwaaien we wat.
Opeens start er een duidelijk vooraf opgenomen videopreek van Covid. Het blijkt over de wording (Genesis) en de vlucht (Exodus) van Covid te gaan. Waar ik eerst nog geïnteresseerd ben, ontstaat al snel frustratie en schaamte. Ik denk bij jou hetzelfde te zien. Pijnlijk benadrukt Covid namelijk hoe het verspreidingssucces samenvalt met hoe wij zijn. Het nestelt zich zelfgenoegzaam in ons sociale verkeer.
Om de sfeer te redden stelt Covid voor om een spelletje te doen. Scrabble met woorden die in de afgelopen twee jaar (meer) bekendheid hebben gekregen: virusvluchteling, salonviroloog, routekaart, lockdownen en generatie-C. Om grappig te zijn, gooi ik er nog een paar woorden vanuit de kerkelijke praktijk in: afstandsbezoek, anderhalvemeterdoop, liturgiekapje en eucharistisch-pincet.
Mede omdat Covid steeds lijkt te winnen, wil het maar niet gezellig worden. Nadat een oud-zorgminister voor de zoveelste keer beweert dat we Covid toch kunnen verslaan, is de maat vol. Zeker nadat Covid roept: “Laten we ondertussen muziek maken. Als jullie met de hamer slaan, dan dans ik vrolijk rond”.
Ik trek de stekker uit de computer en heb spijt dat ik jou heb meegenomen in deze digitale herdenkingsfantasie. Wat blijft is echter de realistische vraag: zouden de kerken erin slagen om hoop aan te boren of zitten ze er inmiddels verslagen bij? Hoe zouden zij deze zure verjaring voorbij laten gaan?
