Mijn huidige vrouw ken ik nu zo’n dertig jaar. We waren collega’s in het ziekenhuis, raakten bevriend en als we elkaar aflosten op het werk, bleven we vaak heel lang nakletsen. Maar ja, dat werk hè – je werd steeds gestoord door een telefoon die je moest opnemen of een patiënt die je moest inschrijven. Het draaide om een belangrijk gesprek voor ons, maar gek genoeg trok de buitenwereld zich daar niks van aan. Dus op een goede dag besloten we om maar eens in een café af te spreken. Daar zouden we rustig en ongestoord ons gesprek eindelijk kunnen afmaken, bij een drankje.

Op die avond in augustus wilde ik op de fiets stappen naar de stad, toen ik bemerkte dat mijn band lek was. Balen! Dat zou de bus worden, dus te laat komen. Communicatie was in die tijd – we spreken over 1991, dus prehistorie – nog heel primitief: mobiele telefoons hadden we nog niet. Ik probeerde naar haar huis te bellen, maar daar was ze niet – al onderweg misschien? Balen en nog eens balen. Dus belde ik met het café waar we hadden afgesproken. Na twee keer proberen werd er de derde keer eindelijk opgenomen! Of ze wilden doorgeven aan die-en-die dat ik wel kwam, maar door een lekke band te laat kwam… begon ik omstandig uit te leggen. Aan de andere kant van de lijn hoorde ik een hoop geroezemoes maar de barvrouw bleef even stil. Toen: ‘Nee mijnheer, daar kunnen we vanavond echt niet aan beginnen’, gevolgd door een honende lach en toen bam! de hoorn op de haak. Ik stond perplex. Was dit dan die beruchte Groninger botheid, waar ik als zuiderling altijd voor gewaarschuwd was?

Dan toch maar op weg. Bus in, hoofdstation, bus naar Grote Markt, lopen naar het café in de Poelestraat. Ik had eigenlijk geen oog voor mijn omgeving. Het zou toch niet dat ze alweer vertrokken was? Ik was zeker een uur te laat. Op een eerste date te laat komen – ik wist: dat maakt geen goede indruk! Ik wurmde mij door het gewoel heen – iets klopte hier niet, waarom was het zo druk? Ook dat nog! In het café kon je al bijna niet meer binnenkomen, zó druk. Ik zag haar niet, paniek sloeg toe – maar daar, in een hoekje, stond ze toch nog. Na wat mensen uit de weg geduwd te hebben was ik eindelijk bij haar in de buurt, en begon me te verontschuldigen, en dat ik geprobeerd had nog naar het café te bellen en dat ze de hoorn… Ze schaterlachte. Kijk om je heen! Het is smoordruk! Dat ze de telefoon nog opgenomen hebben! Het is 28 augustus! Achtentwintig augustus? Is er iemand jarig dan? Ach nee! Bommen Berend! We hadden een datum geprikt maar daarbij niet verder gedacht. Zoals ik ook de eerste Sint-Maarten in het noorden angstvallig de gordijnen dicht gehouden heb (wist ik veel?).

Van rustig praten kwam helemaal niets. We moesten wel steeds lachen om onze mislukte afspraak. We werden dus niet wijzer van elkaar, maar dat was ook niet nodig voor de eerste zoen…