De stedelijke diaconie slaat een nieuwe weg in. Ze fungeert niet langer als een goede-doelen-fonds, dat aanvragen uit kerk en samenleving beoordeelt. Ze verbindt zich aan de stad en aan de wereld. Ze zoekt daar bondgenoten, die net als zijzelf daadwerkelijk uit zijn op gerechtigheid, vrede en duurzaamheid: buurtbewoners, wijkwerkers, brugfunctionarissen op scholen, wijkdiakenen. Om ván hen te leren. Om mét hen te leren. In verbondenheid met elkaar. Grote woorden zijn geen garantie voor succes. Ze krijgen betekenis in kleine initiatieven van mensen met een gezicht, hier en daar. Er gaat een hele wereld open.

Verkennersproject

Een voorbeeld is het verkennersproject dat in april van start is gegaan. De stedelijke diaconie heeft vijf verkenners aangesteld en die gekoppeld aan vijf woonwijken. Dat zijn Beijum, de Wijert Noord, de Oosterparkwijk, de Hoogte en Selwerd. Vijf wijken, waar de kwaliteit van leven volgens de statistieken beneden het gemiddelde ligt. De vijf verkenners dompelen zich onder in ‘hun’ wijk, gedurende één dag in de week, tot begin december. Ze laten het alledaagse leven dicht op de huid komen door er te wandelen en rond te hangen en benaderbaar te zijn voor bewoners en passanten. Zonder iets anders te moeten dan goed kijken en goed luisteren. Er hoeven geen doelen te worden gehaald en geen scores te worden bijgehouden. Eens in de twee weken delen de verkenners hun ervaringen met elkaar. Ze houden een dagboek bij als een eerbetoon aan het alledaagse.

De term ‘verkenner’ dekt niet helemaal de lading. Een verkenner probeert buiten schot te blijven. De vijf vrouwen en mannen doen dat juist niet. Ze proberen gevoelig te worden voor de dynamiek van de wijk en laten zich verrassen. De kennis die zo wordt opgedaan, helpt de stedelijke diaconie om zich te engageren met de stad. Met wat, met wie en waar. Niet om in genoemde wijken het wiel opnieuw uit te vinden, maar om aansluiting te zoeken bij het vele mooie wat gaande is in onze stad en dat de waardigheid van mensen hooghoudt.

Bondgenoten

Na de zomer worden, samen met de vijf verkenners, kennismakingsprogramma’s op maat van elke wijk ontwikkeld. Deze programma’s zijn bedoeld om stadjers warm te laten lopen voor een van de wijken, om de wijk te leren kennen vanaf de straat, om verhalen te horen van buurtbewoners, om enthousiast te worden van inspirerende initiatieven die er zijn ontwikkeld. Om vervolgens, wie weet, te besluiten: ‘Ik doe mee!’

Wat zou het mooi zijn als we onze wijkgemeentes warm zouden kunnen laten lopen voor een van de genoemde wijken en zo spelenderwijs ons diaconale profiel zouden kunnen versterken. Als dienst aan de stad en als dienst aan haar Heer, die niet gekomen is om zich te laten dienen, maar om te dienen.

We bewijzen trouwens ook onszelf hiermee een dienst. Soms denken we dat wie wij zijn en hoe wij leven, wat wij vinden en voor waar houden, het hele verhaal vertelt. Wie uit die bubbel breekt en zich wil laten verrassen door de wijsheid van de straat en door de veerkracht van mensen, voor wie het leven allesbehalve vanzelf gaat, die zal nog eens gaan zien. De helft is ons niet aangezegd.

Ik ben Caroline Penris, verhalenfotograaf. Kijken en verder kijken dan wat je op het op het eerste gezicht ziet, is precies dat waar ik heel erg van houd. En dat mag ik nu voor dit project in De Hoogte doen. Het ‘buurten’ is een onderzoek waarbij je eigen levenservaring meetelt. Niks objectieve cijfers en grafieken en een duidelijk doel is er ook niet. ‘Ik zie wel’ is het motto.

Ik ben Hashem Mirza, ICT’er. Ik ben opgegroeid in Iran. In Teheran heb ik het vwo gedaan (Economie en Maatschappij). In Groningen heb ik informatica gestudeerd aan de Hanzehogeschool. Maar het gaat altijd om mensen. Daar ligt ook mijn passie. Daarom zet ik mij in voor Humanitas (spreekuur maatschappelijke begeleiding). Ik leer de wijk Selwerd kennen vanaf de straat. Een spannende onderneming, waarin ik geen buitenstaander blijf.

Ik ben Nick Everts. Als oecumenische theoloog werk ik in de binnenstad voor Stadsklooster Groningen, de OVG en nu ook als buurtverkenner voor de diaconie. Waarom? Het project sprak me aan, omdat ik armoede van dichtbij heb meegemaakt. Daarnaast heb ik het gevoel dat ik als jonge theoloog hier iets belangrijks kan leren. Ik hoop namelijk te leren om dicht bij het dagelijkse leven van sociaaleconomisch kwetsbare mensen te komen. Ik hoop dat ik daarmee de Oosterparkwijk kan versterken.

Ik ben Christien Roos. Op twee plekken in de wereld ben ik helemaal thuis. Hier in Nederland en in Namibië waar ik lang heb gewoond en gewerkt. Met regelmaat keer ik daar terug omdat ik me verbonden weet met zo veel vrouwen daar, die moeten vechten om in hun eigen levensonderhoud te kunnen voorzien. Ik ben maatschappelijk betrokken en gek op mensen. ‘Out of the box’ denken is mijn kracht. De Wijert Noord is de wijk die ik mag leren kennen. Het leven daar laat ik op me afkomen.

Ik ben Christiaan Schoonenberg. Filosoof, predikant-in-opleiding en kunstenaar. Ik doe mee aan dit project omdat ik denk dat er heel veel te leren valt door met aandacht naar de wereld om ons heen te kijken. Om de wereld, of in dit geval de wijk Beijum, zich op eigen initiatief te laten tonen en aanwezig te blijven bij wat zich aandient. De methode die we beoefenen vraagt daar om. Het is voor mij eigenlijk haast een manier van bidden.