Frankrijk is een immens groot land. Dat realiseerden we ons toen we een aantal maanden geleden onze zomervakantie in de Dordogne boekten. We besloten op de heenweg twee tussenstops in te lassen.

De eerste stop werd een bejaardentehuis in Dambrai. We moesten even wennen aan het idee, maar het zag er prima uit op de plaatjes, het adverteerde gewoon via booking.com en het bleek alles in huis te hebben voor mensen die op doorreis waren: een parkeerplaats, een kamer om de nacht in door te brengen, er was een restaurant waar je drie keer per dag mee kon eten met de ouderen, de Wifi was niet slecht en het personeel was erg zorgzaam en behulpzaam.

Tijdens ons verblijf in Dambrai (dat overigens zeer prettig was) werd ik steeds nieuwsgieriger, wie op het briljante idee gekomen was een bejaardenhuis te combineren met een hotel. Ik kwam er niet achter. Daar was mijn Frans ook niet goed genoeg voor.

Toch moet er iemand geweest zijn, die anders dan anderen naar dat tehuis keek. Waar anderen een oud gebouw zagen met vele lege kamers, zag hij of zij de mogelijkheid van een hotel. Waar anderen waarschijnlijk zeiden: “Dat is vast niet mogelijk, wettelijk gezien kan dit helemaal niet”, zei waarschijnlijk de bedenker: “Dan maken we er toch een pilot van!”.

Het bejaardenhuis-hotel (Geriatel?) zal ongetwijfeld vele voeten in de aarde hebben gehad.

Maar het moet allemaal begonnen zijn met één iemand, die niet keek naar wat het was, maar die keek naar wat het zou kunnen worden.

Inmiddels zijn we vele kilometers, kathedralen en heiligen verder in het prachtige Frankrijk. Kathedralen en heiligen, die ons vertellen dat God Iemand is, die niet ziet wie je bent maar wie je met Hem kunt worden.