Ik ben aan het GLI-en… Natuurlijk weet u onmiddellijk wat dat is, dus dan hoef ik niks uit te leggen. Het is een soort van strijdje met slechte gewoontes, en de weegschaal is de zeer partijdige jury. Meestal winnen de slechte gewoontes, en die weegschalen zijn ook niet meer wat ze geweest zijn. Ze wijzen tegenwoordig gewoon altijd veel te veel aan – vroeger, toen ik nog een jongeling was, vonden ze me juist te mager. Om met Obelix te spreken: ‘Ik? Te dik? Een beetje mollig, hooguit!’ Maar dat beetje te mollig begon op te vallen, en gezond oud worden is erg in de mode.

Dus nu doe ik, doorverwezen door mijn eigenste hoogstpersoonlijke Praktijkondersteuner, mee met een tweejarig programma dat GLI heet. Door mijn zorgverzekering betaald ook nog. En hoewel ik het u niet hoef uit te leggen, ben ik zo vrij dat toch te doen. Die letters zijn een acroniem voor Gecombineerde Leefstijl Interventie.

Eigenlijk kan ik dat nauwelijks uit mijn strot krijgen: hoe ik mijn leven leid of lijd, is toch mijn eigen zaak, nietwaar? Interventie? Dat iemand tussenbeide komt in hoe ik leef? Met de nodige weerstand ging ik naar mijn eerste afspraak met diëtiste/leefstijlcoach. Leefstijl – dat woord al. Ik breng mijn dag door op de bank, lezend, of achter de computer, schrijvend of websites bijhoudend. Soms aan tafel, lezend, of met laptop op de bank, schrijvend. Dan af en toe naar de dichtstbijzijnde winkel, leeftocht halen, en verder schrijvend. Klinkt niet verkeerd, toch?

Gelukkig kwam ik niet bij een broodmagere diëtiste terecht; zij leek ook wel van het goede leven te genieten. Dat het met het vingertje wijzen tegenwoordig niet meer gedaan wordt… In mijn leven ook zo’n reden om de tandarts te haten – ik had altijd iets niet goed gedaan. Mijn pockets waren altijd te groot. Flossen nagelaten. Verderf en dood volgen daarop bijna automatisch. Mijnheer de Jager, weet u wel dat ontstekingen in de mond lijden tot hartfalen? Welnu, als iemand zoiets tegen mij zegt, dan eet ik een pond, wat zeg ik: een kilo Engelse drop tergend langzaam op… Met zoveel mogelijk schade tot gevolg.

Kinderachtig? Natuurlijk heb ik wel eens nagedacht over deze zelfdestructieve neiging. Vind ik mezelf niet waardevol genoeg? Inderdaad ontbreekt het mij soms daaraan. Wie ben ik, dat ik mag leven. Waarom iemand die aan kanker sterft op veertigjarige leeftijd niet, en ik wel… Het is soms grotesk, dat ik nog rondloop, en mijn beste vriend die altijd op tijd naar de tandarts ging, niet. Het is gewoonweg niet eerlijk. 

Ik wil daar geen God aan hangen. Het is geluk hebben of domweg pech, en of God het zal wegen, later – jij hebt nog wat tegoed, jij hebt het verbruid… Ik denk niet dat we zo kunnen denken.

Die Gecombineerde Leefstijl Interventie – voeding, leefstijl en beweging – geven mij het idee dat ik nog iets in de magere melk te brokkelen heb. Ik help het me hopen.