“Historische grond,” noemde Hein Bloemink de plek waar we afgesproken hadden voor dit interview – in mijn appartement recht tegenover de Graansilo. Hij wijst: “Daar, bij dat raam daar in de Graansilo, is Haren de Krant ooit begonnen, in 1995. Daar werd de opmaak van de eerste kranten gedaan!” Wie Hein Bloemink zegt, zegt Haren de Krant: hij heeft het blad uit de grond gestampt, en vormt nog steeds, samen met een redactie-assistent, de redactie. Haren hoort nu, soms tegen wil en dank, bij Stad, waarmee Hein ruim gezien ook een Stadjer genoemd mag worden – dus ik ondervraag hem hoe het allemaal zo gekomen is!

Heb je ooit een journalistieke opleiding gedaan? Hoe ben je gekomen tot waar je nu staat?
"Nee, ik heb geen journalistieke achtergrond… En ik zal je vertellen hoe het gelopen is. Ik heb als uitgangspunt in mijn leven go with the flow – ofwel: de wind waait mij een bepaalde richting uit, en dan pak ik de kans die zich voordoet. Dat wil nog niet zeggen dat het mij is komen aanwaaien: je moet natuurlijk je kans ook echt pakken, en je zeil opzetten. Dat is in mijn genen gaan zitten, dat je je niet moet verzetten tegen de weg waarheen je geleid wordt. Van jongs af aan heb ik me opengesteld voor impulsen.

 "Bij mij is die journalistieke belangstelling begonnen toen ik waardering kreeg voor een opstel; dat levert je voldoening op, en dat werd nog versterkt door de stimulans van mijn vader (die overigens ook schreef). Ik ben toen thuis krantjes gaan maken, met de hand geschreven en met plaatjes en kopregels. Ik niette dat in elkaar, en voor tien cent mochten mensen dat krantje lezen. Mijn schrijfvaardigheid én mijn besef dat ik die in me had zijn toen tot ontwikkeling gekomen. Mijn nieuwsgierigheid en mijn spreekdrang (ik was de jongste in een gezin met zes kinderen, dus ik heb mij altijd verbaal moeten bewijzen) brachten me ertoe om met de bandrecorder van mijn vader ook op pad te gaan om interviewtjes te doen, reportages te maken en zelf radioprogramma’s in elkaar te zetten. Mijn vader bouwde voor mij een studiootje en mijn programma’s waren met een draad naar beneden in de huiskamer te beluisteren.

 "Toen ik zestien was wilde ik wel mijn vleugels uitslaan en toen heb ik aangebeld bij bejaardencentrum De Zonnehof in Haren, met de vraag of ik daar elke week een radioprogramma mocht maken. Ik ben nog altijd dankbaar dat dit mocht! En dat volgen van dit pad heeft nu als resultaat dat ik nog steeds artikelen schrijf in mijn eigen krant, en dat ik tegenwoordig podcasts maak (eigenlijk gewoon radioprogramma’s, maar dan op internet).

Om het nog even over Haren de Krant te hebben: waar staan jullie nu?
“Ik hoor sommige mensen het wel eens hebben over dat krantje of het lokale sufferdje, maar ik ben er trots op dat we echte journalistiek bedrijven over alles wat in Haren en omstreken leeft, ook gevoelige zaken. Ik zou ons liever het lokale slimmerdje willen noemen. Ik probeer altijd nieuws positief te benaderen – media moeten je niet terneerslaan, maar jou je mening laten vormen doordat je goed geïnformeerd wordt. En heel klein zijn we ook niet meer: we verschijnen ook in Groningen-Zuid, Eelde-Paterswolde, Vries… in een oplage van 35.000 stuks. Onze website wordt dagelijks door zo’n 2000 mensen bezocht. Om een voorbeeld van een positieve benadering te noemen: in het meinummer besteden we uitgebreid aandacht aan boekhandel Boomker, van bijna failliet tot een bloeiende coöperatie. Vond ik heel leuk om te schrijven! Ik heb eigenlijk misschien wel hetzelfde ideaal als jullie kerk: ik wil mensen verbinden.”

Ik heb een paar van jouw podcasts beluisterd. Eentje over Rien Huizing, voormalig journaallezer en nu in de negentig, woonachtig in De Dilgt, en een podcast over popmuziek, over The Russians van Sting. Vertel me eens wat meer daarover?
“Ik heb op dit moment twee series podcasts inderdaad – Rien Huizing zit in de serie ‘De kern van het verhaal’ en hem heb ik bevraagd hoe hij het oud zijn beleeft, en hoe hij omgaat met zijn toch kleiner wordende wereld. Om met zo iemand in gesprek te gaan is voor mijzelf ook heel betekenisvol. En daarnaast heb ik een boek uitgebracht, Brainwaves, met achtergronden over nummers in de popmuziek, en die hoofdstukken breng ik nu ook als podcast uit. Popmuziek is altijd mijn passie geweest.”

Je schrijft ook nog steeds boeken? Ik heb jouw boek over het klooster Yesse gelezen.
“Ja, ik ben weer met twee projecten bezig. Ik probeer om het andere jaar een boek uit te brengen. Ik ben 63 nu, maar het leven is te kort om maar op mijn lauweren te gaan rusten. Ik heb nog zoveel ideeën!”

Je werkt als communicatiemedewerker voor zorgorganisatie ZINN. Ik heb weleens begrepen dat jouw motivatie om met ouderen te werken voortkomt uit de zorg die jullie gehad hebben om je moeder?
“Je hebt waarschijnlijk ergens gelezen dat mijn broer en ik www.familienet.nl hebben opgericht. Toen mijn moeder in een verpleeghuis terechtkwam, ontdekten we dat we als familie toch niet alles meekregen over hoe het haar daar verging. Dat moest beter. We maakten een website waarop familie kan inloggen, en waarop de staf van het tehuis belangrijke zaken kan delen met de familie. Er staat bijvoorbeeld ook een agenda op, waarop je kunt zien wanneer jouw familie bezoek krijgt. Dat scheelt enorm veel rompslomp. Die website is voortgezet door de kinderen van mijn broer, en wordt nu in veel zorginstellingen gebruikt.”

Je hebt heel wat ijzers in het vuur – als je ons tot slot iets zou willen meegeven, wat is dan je samenvatting?
“We hebben het gehad over dingen die me wel gelukt zijn, maar er zijn natuurlijk ook best wel mislukkingen geweest. Ik zou tegen iedereen willen zeggen: mislukken is niet erg. Voor één goed idee heb je negenennegentig slechte ideeën nodig. Durf!”

Haren de Krant kunt u ook online lezen, op www.harendekrant.nl. De podcasts van Hein beluistert u via de link: spoti.fi/3QYtX3I