“Een vriend van mij solliciteerde op een technische baan bij wat toen nog heette de PTT. Moet je ook doen, moedigde hij me aan. Het slot van het liedje was dat ik werd aangenomen en hij niet. Het werd een betrekking voor het leven: ik was 17 jaar toen ik er begon en met 57 ging ik vanwege mijn veertig dienstjaren bij de KPN met pensioen.”

Pieter Bootsma

“In die veertig jaar heb ik verschillende banen bij de PTT gehad. Het meest zichtbare resultaat van mijn werk zijn de gsm-masten die ik vandaag de dag nog wel tegenkom als ik door de provincie rijd. Het was een tijdlang mijn werk om pandeigenaren te werven die wel een gsm–mast op het dak wilden. Het meest kwamen kerktorens en kerkdaken in aanmerking, de hoogste plekken van een dorp en dus geschikt voor de plaatsing van de masten.”

Henk Oostinga vertelt niet alleen enthousiast over zijn werk maar ook over zijn vele maatschappelijke en kerkelijke activiteiten tijdens en na zijn pensionering. In de jaren dat hij bij de PTT werkte kwam hij via het CNV in de wereld van de ondernemingsraden terecht.

Riep het geen frustratie bij je op dat je een vakbond vertegenwoordigde die altijd zoveel minder de aandacht kreeg dan grote broer FNV? vraag ik hem.

“Zeker”, zegt hij, “maar ik vind het mooie bij het CNV dat ze weten waar het over gaat als ze zich laten horen. Ook in de Centrale Ondernemingsraad was het met de FNV vaak zo dat ze vaststelden wat het probleem was en dan tegen de werkgever zeiden dat hij het maar had op te lossen, terwijl wij altijd mee probeerden te zoeken naar de oplossing”. Na zijn pensionering blijft hij als landelijk voorzitter actief bij de Seniorengroep in het CNV: “Het gaat hierbij niet meer om de gezelligheid. Met de verwikkelingen rond de pensioenregelingen is de belangenbehartiging meer dan ooit van belang.”

Beijum

“Wij woonden eerst in Vinkhuizen en zijn 35 jaar geleden naar Beijum verhuisd, waar we een woning konden kopen. We vonden er een veel gevarieerder woningbestand en alles laagbouw. Beijum is een groene wijk, doorsneden door een groene long en door het water van de Zuidwending. Daar werd op een gegeven moment veel rotzooi in gegooid. We hadden al heerdencomités georganiseerd – de straten in Beijum worden heerden genoemd – die met het waterschap de boel op orde zijn gaan houden. Over samenwerken in de wijk gesproken”, zegt hij met de trots die past bij een man die enkele jaren voorzitter is geweest van de bewonersorganisatie van de wijk.

De kerkgemeente

“We troffen in Beijum de eerste Samen-op-Weggemeente van Groningen, waarbij hervormd en gereformeerd onder één dak samen verder gingen. De gemeente had een open karakter waar ieders inbreng telde. Dat is nog steeds zo. We kennen elkaar en merken dat als je meedoet dat samenbindend naar elkaar toe werkt. De kerkdiensten dragen geen hoog liturgisch karakter. We proberen open te zijn naar de wijk en de wijk weet van De Bron, zoals onze gemeente zich noemt. Er zijn wijkbewoners die op de koffieochtenden van De Bron op de woensdag af komen of die de meditatie-cursussen van onze predikante bezoeken. We geven uitvoering aan het gezamenlijk initiatief van De Bron met de wijkorganisaties om allochtone vrouwen te leren fietsen. Bij het allereerste begin werd tegen de vrouwen gezegd: ‘Er is ook een man bij het team dat jullie leert fietsen.’ Waarop één van de vrouwen zei: ‘We lopen altijd achter man aan. Nu loopt man achter ons aan.’ Het is nog steeds een prachtig project maar door de corona ligt het nu stil.”

Samenwerking

“Vanaf het begin van De Bron is samengewerkt met de katholieke parochie van de Mamrehoeve. We hielden veel gemeenschappelijke diensten en de onderlinge sfeer was heel goed. Helaas zei bisschop Eijk dat het financieel niet meer uit kon. De parochianen moesten naar de Emmaüskerk te Lewenborg. We kregen als kerkenraad een uitnodiging voor de laatste kerkdienst in de Mamrehoeve. Na de ceremonie van het ‘ontwijden’ van de kerk door het uitdragen van alle liturgische elementen was de stemming meer dan gedrukt. We hebben de parochie toen een koepelvormige tent gegeven met de toezegging dat ze te allen tijde deze op het grasveld voor De Bron mochten plaatsen en van ons gebouw gebruik mochten maken. We kregen van de parochie één van de drie luidklokken, de Ketura van 70 kilo, mee die we op het dak van ons kerkgebouw hebben geïnstalleerd zodat de kerkklok nog iedere zondag te Beijum luidt. Van de oorspronkelijke parochie is er nog een klein groepje waarmee we elke eerste zondag van de maand een oecumenische viering houden.”

“Bij het veertigjarig bestaan van De Bron zei ouderling Ruud van Erp dat de wijkgemeente van Beijum vroeger het Van Starkenborghkanaal als de rivier de Jordaan zag en men met alles daarachter niets te maken had. Ik heb me altijd verbaasd over het zich afzonderen van de Protestantse Gemeente Groningen en gelukkig zijn verschillende Beijumers zich voor de PGG gaan inzetten. Beijum is gewoon onderdeel van de stad zoals onze wijkgemeente onderdeel is van de PGG. We zijn ook beland in een samenwerkingsverband met de wijkgemeenten van de Nieuwe Kerk en De Fontein. Het is goed dat je de krachten bundelt als je het afzonderlijk niet meer redt.”

Kerkelijke ‘loopbaan’

Henk Oostinga kan terugzien op een uitzonderlijk rijke kerkelijke ‘loopbaan’. In welke adviseurschappen en ambten heeft hij de kerk niet gediend: in zijn wijkgemeente, in de classis , in de synode en in allerlei bestuurlijke verbanden. Het hoogtepunt van zijn tocht door de kerkelijke gremia beleeft hij in november 2012 aan het eind van zijn vijfjarige zittingsperiode in de synode. Hij was in de vorige eeuw via de Provinciale Raad van Kerken betrokken geraakt bij het verlenen van steun aan de kaderschool van het Afrikaans Nationaal Congres (ANC) te Tanzania en was zich zeer betrokken gaan voelen bij de strijd tegen de apartheid. In 2012 komt de preses van de synode van de Nederduitse Gereformeerde Kerk (NGK) van Zuid-Afrika bij de synode op bezoek en belijdt schuld vanwege de steun van de kerk aan het apartheidsbeleid en het verbreken van de band in 1978 met de Gereformeerde Kerken in Nederland. “Dat ik dit mocht meemaken heeft me diep geraakt. We hebben toen samen het Avondmaal gevierd.”

Kerkganger

In de dienst van zondag 11 oktober in De Bron heeft Henk Oostinga afscheid genomen van zijn laatste kerkelijk ambt, dat van diaken. Hij gaat verder als kerkganger te Beijum. Maar Oostinga zal Oostinga niet zijn of hij zal hieraan wel enigerlei werkzaamheid weten te koppelen.