Van mij hoeft u dit nummer niet zo veel te verwachten. Ik viste zojuist mijn laptop uit het kratje met vakantiespullen die nog niet gebruikt zijn en zette hem op de keukentafel van ons vakantiehuisje. Ik hoef pas maandag weer over de wereld na te denken. Ik ben op vakantie. De afgelopen week liep ik iedere morgen over het strand en verwonderde me erover hoe dit strand, waar ik al twintig jaar kom, ieder moment anders is en toch altijd mooi.
Vorige week sliep ik een weekje in een kasteel. Feitelijk gezien was het de middeleeuwse woning van de jachtopziener van het daadwerkelijke kasteel, maar er was een toren met schietgaten en een wenteltrap en kantelen voor mijn keukenraam en dan noem ik het een kasteel. Het was een wonderbaarlijke, betoverende plek. In de schoorsteen woonden bijen die af en toe de woonkamer invlogen en in de tuin lag een grote vijver waar ik rondjes in kon zwemmen en waar een ijsvogelfamilie woonde.
Ik vind vakantie een merkwaardig fenomeen. Onderweg naar ons kasteel zag ik vooral veel beren op de weg. Als je een kasteel boekt, dringt zich de vraag op of iets misschien te mooi is om waar te zijn. Er is een druk om het fantastisch te hebben, om veel nieuws te ervaren, terwijl je ook moet uitrusten en je uiteindelijk ook altijd jezelf meeneemt. Maar dit jaar is het gelukt. Ik ben uitgeruster, frisser en krijg langzaam zin in de herfst en gedoe en mijn eigen huis. Ik ben bijgekomen, uitgerust en opgeladen. En bovenal heb ik de wereld weer even met frisse ogen gezien. Ik voelde me een week de vrouwe van het kasteel. Ik zwom in een mistig meer dat gevoed werd door een waterval. Ik beeldde me even in dat ik een ander leven had. Ik ging naar musea en was een beetje jaloers op vrouwen die streekdracht droegen, want ik vind dat mooi en heb er ook precies de heupen voor. Ik dwaalde door een supermarkt in Wallonië op zoek naar precies de goede rare smaak chips en ik vond op het strand van Noord-Beveland fossiele vissenwervels.
Ik denk dat daarom, zelfs nu er bij mij in huis niemand aan een nieuw schooljaar gaat beginnen, september toch nog steeds voelt als een nieuwe start. Ik heb mezelf herstart en ik weet dat ik thuis mijn normale leven even met frisse ogen ga bezien en wellicht wat kleine verbeteringen toe kan passen. Ik wou dat ik het duidelijker uit kan leggen, maar het deel van mij dat dingen precies verwoordt, produceert alleen maar plaatjes van mos op rotsen en alle kleuren blauw in lucht en zee. Ik denk dat ik vanaf maandag pas weer denk.
En ik hoop dat mijn frisse perspectief even blijft hangen. Voor de zekerheid sleepte ik takjes, schelpen en stenen mee naar huis alsof ik weer vijf ben. Ik leg ze op mijn bureau en als in november alles donker en grijs is en ik op mijn toetsenbord hamer in een poging een deadline te halen, zal ik er even naar kijken en bedenken dat november altijd weer voorbijgaat.
