Binnenkort sluiten Hemelvaartsdag en Pinksteren een periode van christelijke feestdagen in het kerkelijk jaar af. Maandenlang zal daarna de kleur groen het wit en rood van die feesten vervangen. Groen is de kleur, die in de natuur om ons heen bij het leven hoort. Om te kunnen leven, hebben we adem nodig. Zoals in het oude scheppingsverhaal de Eeuwige zijn adem inblies in de eerste geboetseerde mens om tot leven te komen, zo hebben mensen telkens opnieuw die inademing nodig om het leven te ontvangen.

Dr. Simon W. Bijl

In het Evangelie van Johannes (20:19 e.v.) verschijnt op de eerste dag van de week de opgestane Heer aan zijn leerlingen, die zich angstig schuilhouden voor hun landgenoten. Hij wenst de bange mensen vrede toe en blaast op hen. Daarbij zegt Hij: “Ontvangt de Heilige Geest!”. God de Vader en Jezus, de Zoon, blijken op die manier inspirerende ‘figuren’ te zijn. De adem is de Geest, de Geest is leven in verbondenheid met Vader en Zoon.

De coronapandemie heeft het kerkelijk leven erg veranderd. Met name de vieringen op de zon- en feestdagen worden gemist. Via allerlei moderne mogelijkheden wordt geprobeerd iets van die zondagse diensten door te geven, maar het is anders dan voorheen. Het persoonlijk contact ontbreekt. In het begin zeiden velen dat te missen, maar vandaag lijkt het of de gelovigen daaraan gewend zijn geraakt.

Zal de oude en bekende vorm van zondagse samenkomsten voorgoed verdwijnen? Die vraag klinkt in onze tijd, vaak bezorgd, soms hoopvol. Men lijkt het over het algemeen vanzelfsprekend te vinden, dat er iets veranderen zal. De vorm? De inhoud?

De inspiratie die men kan opdoen tijdens een viermoment met medegelovigen, bijeen rondom Schrift en Tafel, lijkt mij fundamenteel. Als aanwezigen daarvan niets of weinig ervaren, zullen velen eerder afhaken en de bijeenkomsten laten voor wat ze zijn. Het zal de taak van de christelijke gemeenschappen worden elkaar hiervan bewust te maken in een wereld waarin niet zo gemakkelijk te leven valt zonder liefde en barmhartigheid, vergeving en genade, verantwoordelijkheid en verbondenheid.

Hoe kan de Bijbel ons, mensen van nu, inspireren? Hoe kunnen liederen en muziek vermoeide mensen weer op de been zetten? Die vragen liggen momenteel op tafel en daarop zullen we samen een antwoord moeten vinden.

Laten we bidden en hopen dat de grote Inspirator, de Geest van Vader en Zoon, ons daarbij het nieuwe leven inblaast. De kerk kan dan weer een plek zijn van ontmoeting en ontroering, van zorg en aandacht voor de ander en elkaar. Dan zullen we weer uit volle borst mogen en kunnen zingen van geloof, hoop en liefde, want aan inspiratie en adem ontbreekt het ons niet meer.