Vanwege een tennisarm en een frozen shoulder (vastzittende schouder) kom ik tegenwoordig twee keer per week in de fysiopraktijk van Maartenshof. Ik was gewend aan een fysiopraktijk waar de ‘kraaktafel’ zo’n beetje in het midden stond, met wat speeltjes eromheen.

Dat is anders op Maartenshof. Die praktijk lijkt op een gewone fitnessruimte. De ‘kraaktafels’ staan in aparte kamertjes en worden maar mondjesmaat gebruikt. De therapeuten kunnen uitstekend kraken maar ze doen het liever niet. Ze willen cliënten niet te afhankelijk maken van zichzelf. Ook mogen wij van hen niet ‘naar de pijn gaan staan’. Ik liet mijn houding te veel bepalen door mijn pijnlijke arm en schouder. Dat levert op de lange duur weer problemen op in andere lichaamsdelen. “Wie zich ellendig voelt gaat in een stoel hangen en wie in een stoel hangt, voelt zich al gauw ellendig,” zei dr. Wim ter Horst eens.

Maar waar ik me het meest over verbaasde, was wat ik moest doen in de fitnessruimte. Ik moest allemaal dingen doen, die niks met elkaar te maken leken te hebben en al helemaal niet met een frozen shoulder en een tennisarm. Daarnaast moest ik allemaal heel kleine dingen doen. Bijvoorbeeld een halterstang vijf centimeter verplaatsen.

Een ding mocht ik niet: forceren, rechtstreeks aan mijn schouder en tennisarm komen. Ik mocht wel in de buurt komen. “Je mag alleen kloppen op de deur van de pijn” zei mijn begeleider. “Ze weten hier heel goed wat ze doen, of het is flauwekul,” dacht ik een tijd terug.

Inmiddels kan ik met mijn arm en schouder wat ik in jaren niet heb gekund. Uiteindelijk, toen alles klaar was, mocht ik wel de deur van de pijn voorbij en onder begeleiding van de fysio mijn schouder en arm aanpakken. Ik heb in mijn leven al een paar fysiotherapeuten versleten. Ze wilden vaak via de kortste weg en snel scoren: Niet kloppen op de deur van de pijn, maar met een fikse trap die deur forceren.

Op Goede Vrijdag stonden we stil bij de pijn van onze wereld. Dat Christus op de deur van onze pijn klopte. Hij forceerde niets. Ook kwam Hij duidelijk niet om te scoren. Zijn aanpak leek weinig zoden aan de dijk te zetten. Maar: met Pasen liet Hij al die kleine dingen die wij moesten doen, alle dingen die niets met elkaar te maken leken te hebben, op zijn plek vallen. En baande Hij een weg door de pijn heen naar het leven. Daarin liet Hij zich leiden door die God, die heel goed wist wat Hij deed op Golgotha. Die noch door kracht, noch door geweld, maar door Zijn Geest het liet gebeuren. Echte kracht en kunde hebben blijkbaar geen haast.