Niet iedereen leest meer een dagblad. Je bent gauw een paar honderd euro kwijt per jaar. Toch kan een krant je goed bij de les houden en je mening scherpen, vooral door de achtergronden van het nieuws. Mensen kiezen een krant die bij hen past. Maar voor je het weet zit je in een bubbel. Voor gelovigen is er nog steeds veel keus. Een aantal kranten op een rijtje.

In Ede haal ik altijd in de reformatorische boekhandel Hardeman een Reformatorisch Dagblad (plm. 40.000 abonnees). In de biblebelt zijn de bevindelijke kerken goed vertegenwoordigd, en dit is hun krant. Hij baseert zich op de Bijbel en op de Drie Formulieren van Enigheid. De krant lijkt op een kerkblad, met ander nieuws op rantsoen. Veel artikelen lezen als een getuigenis. Opinies ademen angst uit voor verlies van het ware geloof en van traditionele waarden. Een voorbeeld: het commentaar in deze zaterdagkrant gaat over het moederschap, dat wordt uitgehold door de nadruk op betaald werk en emancipatiestreven.

Een ander artikel kopt: ‘Getuigen in media draait om goede grondhouding’. Hoe ga je als christen om met een agressieve journalist of een lesbische buurvrouw? Het (veroordelende) gesprek van Jezus met de Samaritaanse vrouw kan hier uitkomst bieden. “De heiligheid van huwelijk en seksualiteit komt hier aan het licht, het thema waar de ideologische strijd zich vandaag op toespitst.”
Nee, het is niet mijn krant en niet mijn geloof: besef van de erfzonde lijkt belangrijker dan de genade. Het leven is moeizaam standhouden tegen de tijdgeest in. Maar in de bevindelijke zuil is het een welkome gast.

Wekelijks lees ik in het weekend het Nederlands Dagblad (“christelijk betrokken”). Van vrijgemaakte origine, richt de krant zich steeds meer op een breed christelijk lezerspubliek. Het is bij uitstek een opinievormende krant, met ruimte voor andere meningen en goede columnisten. Het brede kerkelijk spectrum komt aan bod. Op sommige terreinen neemt men artikelen over van de Volkskrant. Er is ruime aandacht voor cultuur, filosofie en kerkelijke ontwikkelingen. Het blad lijkt het lijfblad van de ChristenUnie, maar zal zeker ook CDA-ers aanspreken.

Elke dag lees ik het Friesch Dagblad. Het FD is een kleine krant (plm. 10.000 abonnees) die zich ‘christelijk nationaal’ noemt. Het is een zelfstandige uitgave binnen het concern dat ook het Dagblad van het Noorden en de Leeuwarder Courant uitgeeft. Naast het regionale en algemene nieuws heeft deze krant geheel eigen accenten en medewerkers. Er is veel aandacht voor kerk en theologie in de breedte, voor regionaal nieuws, voor filosofie en natuur en milieu. Van de columnisten spreken vooral Gabriel Anthonio en de humoristische toonzetting van pastoor Leo van Ulden mij aan.

Tot slot: velen van u zullen, schat ik in, dagblad Trouw lezen (plm. 90.000 abonnees). Ik noem het mijn lijfblad, omdat haar prioriteiten de mijne zijn. Kortheidshalve: de krant is kritisch, niet cynisch, onafhankelijk. Actuele ontwikkelingen worden helder en compact uiteengezet. Er is ook ruimte voor eigen onderzoek.

Voor gelovigen geldt: er valt genoeg te kiezen. AD, Telegraaf, Volkskrant en NRC zijn er ook nog. Maar wat je ook kiest: wacht u voor de comfortabele bubbel. Gesprekken met andersdenkenden kunnen u daarvoor behoeden. Daarom houd ik zo van een brede kerk en van de oecumene. Lastig soms, maar ook leerzaam.