De dag dat ik deze Bij de Tijd schrijf, tweede paasdag, hebben dominees, lectoren, kerkmusici, kosters en wat dies meer zij – kortom, het grondpersoneel van de kerk – hun drukke periode achter zich. Het belangrijkste feest van het christendom hebben we, naar het talent ons toebedeeld, gestalte gegeven.

Als koster ontdekte ik bij het uitpakken van de nieuwe paaskaars iets bijzonders, iets wat ik niet kende: er zat een zakje bij met wat ik eerst aanzag voor een soort punaises – wacht, ik zal er een foto bijdoen, dan snapt u het. Als rasechte protestant snapte ik daar oprecht de bedoeling niet van, want waarvoor waren die nou nodig… Toch niet, denk ik dan als vrij praktisch mens direct, om een kaars recht op de stander te houden (die van ons heeft sterk de neiging om naar links te hellen)? Ik las de uitleg op de verpakking. Het waren vijf handgemaakte wierooknagels voor de paaskaars, symbool voor de vijf wonden van de kruisiging van Christus. Toevallig zag ik bij het begin van de uitgezonden eucharistieviering op zaterdagavond de diaken of priester die nagels in de kaars duwen; het gebaar zou me anders niet eens opgevallen zijn. Onze kaars komt kennelijk uit het diepe zuiden vandaan. Het is een symboliek die wij met de reformatie in de ban hebben gedaan – en het ontroerde me toch. Wij hebben wel meer baby’s met het badwater weggedaan.

Nu zijn we bij het graf vandaan op weg. We lopen samen op naar Emmaüs, pratend over die erge gebeurtenissen die ons vastnagelen aan het verleden, ons vleugellam maken. Geen idee waar Emmaüs precies lag (het zal niet ver van Jeruzalem geweest zijn), maar mag het vandaag ook Emmen zijn? We zitten in de bus daarheen, en ik vang flarden van gesprekken op. Woorden als ‘stikstofimpasse’ – een vreselijk woord voor iets wat onze groei zal stoppen. Over een influencer die de zich beklaagt dat hij met zijn Porsche niet eens veertig kilometer te hard mag rijden. Over Ter Apel – kijk ze daar eens lopen, ze horen hier niet. Over de overheid, die niet te vertrouwen is – een reisgenoot vertelt over de vriend van een broer van een vriend of zoiets, die in aardbevingsgebied (nee, niet in Syrië, kom op zeg) ook toeslagenslachtoffer is. En diezelfde overheid die zich nu keert tegen onze arme boeren die totaal overvallen worden door alle maatregelen.

Eigenlijk allemaal van die borreltafelonderwerpen die mij altijd de adem benemen, waar ik nauwelijks weerwoord tegen heb (of ik wind me mateloos op: paarlen voor de zwijnen). Het zijn nagels aan mijn doodskist, of moet ik zeggen: nagels in de kaars, kruiswonden. Ze trekken me naar beneden, er lijkt geen oplossing voorhanden, laat staan verlossing.

Vertwijfeld kijk ik om mij heen in de bus; ik verlang, nee, ik snak naar een echte reisgenoot, die mij van zichzelf deelgenoot maakt en uitlegt, wat van dit alles de diepere bedoeling is. Gelukkig ken ik in mijn leven van die reisgenoten – mensen in wie ik Christus herken.