Als we op zondagmorgen in de kerk ons Kyrie bidden voor de nood in de wereld (want die is zeer groot), wat doen we dan eigenlijk? Leveren we een lijstje in bij God, gooien het bij Hem over de spreekwoordelijke schutting en vragen we Hem: Heer, doe er iets aan? Bidden, daar ben ik langzamerhand achter gekomen, is wezenlijk iets anders.
We roepen het beeld op voor onszelf van wat er schort in deze wereld, vereenzelvigen ons met dat leed – en gaan tot actie over. Kyrie bidden is nooit vrijblijvend. Het Kyrie moet uitmonden in diaconaat – het dienen van de wereld – en pas dan kunnen we het Gloria zingen, om de goede krachten die godlof in deze wereld zullen overwinnen. Dat wij het Gloria zingen vlak na het Kyrie is eigenlijk een voorschot nemen op het resultaat van onze acties. Het is een akte van geloof.
U hebt nu vóór u het jubileumnummer van Kerk in Stad. Dat is van nummer 0 af aan een blad geweest dat wat verder ging dan overdenkingen over de Bijbel en een stichtelijk woord. Ook verder dan een mededelingenblaadje over aanvang kerkdiensten en wie er nu weer in het ziekenhuis lagen. Let wel: ik kijk daar niet op neer – stichtelijke woorden en kerkelijk medeleven zijn en blijven belangrijk in ons blad. Maar vijfentwintig jaar lang heeft een redactie van pure vrijwilligers zich ingespannen om aan te haken bij de ontwikkelingen in de samenleving. Hebben we interviews gehouden met mensen die – al dan niet kerkelijk – iets wezenlijks in onze stad deden (bijvoorbeeld in de rubriek Stadjer). Hebben we de echte problemen in de wereld – klimaat, ongelijkheid, vluchtelingen – onder de aandacht gebracht van onze lezers. Wat dat betreft bad de redactie één lang Kyrie. En vaak brachten wij ook het Gloria – een verslag van een gezamenlijke broodmaaltijd, een verslag van een prachtige tuin bij De Fontein: hoopvolle ontwikkelingen, buurtkerk in wording, diaconaat dat uit de verf kwam.
Mij heeft dat redactiewerk heel veel gebracht; wie mij maar een beetje kent, weet dat bij mij het glas niet eens halfvol, maar gewoon leeg is. Ik vergat vaak het Gloria, en dat, die hoop, dat uitzien naar wat goed komt, dat heeft mij… anders gemaakt. Ik kan nu na zoveel gesprekken met echt inspirerende mensen in interviews, een kader geven aan alle negativiteit in de wereld. Het is maar tijdelijk, zeg ik dan, het is niet waar het uiteindelijk naar toe gaat.
Misschien lijkt dat nu anders: ik kan niet wegkijken bij die houwdegen op Asiel en Migratie die de Bed-Bad-Broodregeling aan het afschaffen is. Ik kan niet wegkijken hoe een partij op dit moment zijn toevlucht zoekt tot noodrecht om de asielcrisis te lijf te gaan. Een asielcrisis die niet opzichzelfstaand is, maar een gevolg van honger en oorlog in de wereld. Dat hameren op het noodrecht – dat is het voorbijgaan aan democratische procedures – dat voorafgaat aan een machtsgreep door een dictatuur. Ik somber veel, maar roep ook op tot actie. Kerken, kerkmensen, gelovigen, mensen van goede wil: Heer, ontferm u over ons, want wij willen het anders doen. Mededogen, en dan: Gods lof.
