Groningen kent al meer dan vijftig jaar een Russisch-Orthodoxe kerk. Hij maakt deel uit van het patriarchaat van Moskou. Deze bijzondere parochie begon in een garage in Zuidhorn. Toen de garage te klein werd verhuisde men naar een voormalig pindapakhuis aan de Ganzevoortsingel. Inmiddels is de gemeenschap wederom zo gegroeid dat zelfs dit gebouw met vier verdiepingen krap aan het worden is.

Op een recente woensdagavond woon ik de moleben bij: een gebedsdienst waarin veel ruimte is voor voorbeden. Ik fiets bijna de kerk voorbij, die als pakhuis – net als een schuilkerk – tussen andere gevels nauwelijks opvalt. Binnengekomen betreed ik een andere wereld: een zee van lichtjes, een priester die op dat moment twee gezinnen zegent.

Orthodoxe kerken hanteren dezelfde driedeling als de tempel in het Oude Testament: Voorin het heilige der heiligen staat het altaar, tussen het heilige der heiligen en het heilige staat een iconenwand, die doet denken aan het voorhangsel in de tempel. Het heilige deel wordt gedomineerd door een lessenaar. In de tempel gaven daar de Levieten hun onderwijs. Het portaal is de voorhof van de volken. Daar kunnen niet-gelovigen meekijken wat er in de dienst gebeurt.

Langzaam druppelen zo’n twintig mensen binnen. Zij pakken allemaal een liturgieboekje in hun eigen taal. Vader Onufry, die als priester verbonden is aan deze kerk, legt mij allervriendelijkst uit dat elke bezoeker daar een stuk uit voorleest. Hij begint het gebed met het wagenwijd openzetten van de koninklijke poort: een grote deur in de iconenwand. Het licht van Pasen valt in volle glorie binnen.

Ik hoor mensen in onvervalst Russisch zingen. Ik hoor ook zeker onvervalst Gronings. Het valt mij op hoe gemakkelijk men het formele weet te verbinden met het informele. Een kind zit op de rode loper te lezen waar de priester ook op staat. Voor jarigen wordt ‘Vele jaren’ gezongen. Vader Onufry bewierookt deze kleine tempel, wat een appel doet op een extra zintuig: onze reuk.

Na de dienst is er eten en drinken op de vierde verdieping van het pakhuis. We eten samen met Grieken, Russen, Bulgaren, een Fries, en anderen. We eten mosterdsoep maar ook samsa: gevulde deegzakjes. Het is heerlijk om samen te zijn met een deel van de wereldkerk. Ik ben onder de indruk van de geloofskracht en gastvrijheid van dit deel van het Lichaam van Christus.

In gesprek met Vader Onufry vraag ik hem op welke manier de situatie in de Oekraïne zijn gemeente beïnvloedt. “Er zijn door Nederlandse mensen haatmails naar ons gestuurd en onze kerkdeur werd beklad, triest maar waar,” vertelt hij. Daar staat tegenover dat: “De mensen die het geloof op de eerste plaats stellen naar de kerk blijven komen, dit geldt zowel voor Russen als Oekraïners,” vertelt hij. Er is geen terugval van bezoekers, maar er komen juist meer jonge Nederlanders die orthodox willen worden en zich willen laten dopen. “Het is jammer dat het vijanddenken in sommige kringen zo wordt gepropageerd en de roep om vrede wordt verstomd. Wij zetten het gemeenschappelijk geloof en gebed op de eerste plaats en praten niet over de politiek. Het gebed voor de vrede in de H. Liturgie, het met elkaar bidden en Gods steun, is maatgevend.”

Russisch-Orthodoxe Kerk
Taal: Russisch, divers
Kerkelijke kleur: orthodoxe katholieke kerk (oosters-orthodox)
Adres: Ganzevoortsingel 2
Website: orthodoxekerkgroningen.nl