In de kerkruimte zitten tien mensen als kleine eilandjes. Vertrouwde gezichten waarvan ik me niet gerealiseerd had dat ik ze gemist had. De meeste mensen hebben een functie. Ouderling, diaken, beeldregistratie. Maar er zitten er ook drie verdeeld over het middenvak die ik niet thuis kan brengen. Gek, dat lijken wel bezoekers...

Aan het eind van de dienst zie ik de dominee toesnellen naar die mensen daar in dat middenvak. “Ik kan het anders niet”, hoor ik hem zeggen. “Bedankt dat je er was”.

“Ja”, vertrouwt hij me later toe, “ik heb een paar mensen uitgenodigd hier uit de buurt. Dan heb ik gezichten om naar te kijken”. Als ik terugfiets, is dat wat blijft hangen. Want ik begrijp wat hij bedoelt. Ik verzucht ook steeds vaker “Ik kan het zo niet”. Het gaat wel, maar het blijft een slap aftreksel van wat we werkelijk willen: gezichten om rechtstreeks in te kijken...

Kerkganger