Mijn kerk is voor mij een plek om even tot rust te komen. Even weg van het stadsgesuis en het klimaat dat daar heerst. Ook is het voor mij een plaats om mensen te ontmoeten die, net als ik, een pelgrim zijn.

Ooit vatte ik vanuit deze kerk als pelgrim de ommelandse, maar heilzame reis naar het Schotse eiland Iona. Het geluid van de zee, het suizen van de wind om mijn oren en de kerkmuziek aldaar gaven mij een diepe, intense rust. De ontmoetingen en het samenzijn waren er hartverwarmend en inspirerend. Zo’n ervaring gun ik iedereen.

Terug in mijn Groningse kerkbank, ben ik nog vaak in gedachten terug in Iona. Dan treint mijn geest naar Schotland en monstert het aan op de veerboten naar het kleine eiland. Daar aangekomen vindt zij het geluid terug dat hier in Stad zo jammerlijk verstomde, door het stilvallen van de Iona-vieringen.