Het was in de negentiger jaren van de vorige eeuw. Leden van onze hervormde wijkgemeente hadden de kerkenraad gevraagd of wij de vieringen van het Paastriduüm konden invoeren, zoals in de gereformeerde kerk iets verderop al een paar jaar de gewoonte was. Het verzoek leidde tot veel discussie. Het was immers sinds jaar en dag de gewoonte om, voorafgaand aan de dienst op Paasochtend, op Goede Vrijdag het Avondmaal te vieren. Waarom moest dat nu weer anders? Onze dominee deed zijn best de kerkenraad mee te krijgen. Dat viel niet mee. “Ach dominee, denk er toch aan, Rome is zo dichtbij!” verzuchte ouderling B. Maar… de verandering kwam er toch.

Op Stille Zaterdag, in een stampvolle kerk, was B. de dienstdoende ouderling. Het was prachtig om te zien hoe hij, de brandende Paaskaars meedragend, vol overgave voor de dominee uit de kerk binnenliep. Rome was opeens ver weg!