“Ga jij altijd naar de kerk? En hoeveel mensen zitten daar dan op zondag?” Het zijn vragen die niet-kerkgangers mij regelmatig stellen. Vragen vaak met een veronderstelling niet van hoeveel, maar van hoe weinig. Vragen, vragen, het soort vragen, waarbij me het gevoel bekruipt als een ‘gekke Henkie’ gezien te worden die nog in ‘iets’ gelooft. Nou, heet ik geen Henk, al zitten er wel voldoende met die naam in de kerk, en zij zijn bepaald niet gek, integendeel!

Bestaat de kerk alleen op zondag? Ik antwoord meestal dat ik soms wel drie keer in de week naar de kerk ga, maar soms even niet op zondag. “Drie keer?” vraagt men dan met een groot vraagteken. Zeker, voor een vergadering, voor het zetten of nog liever het drinken van koffie of eten van soep met brood samen met buurtgenoten die daarin ook zin hebben, voor iets creatiefs, voor meditatie of gewoon om een kaars aan te steken. “Nee, ik bedoel echt naar de kerk gaan op zondag,” is dan vaak het commentaar. O, is mijn reactie, het bovenstaande telt niet? En voor de lokale supermarkt staan om spullen voor de voedselbank in te zamelen heeft dan zeker helemaal niks te maken met kerk of geloven dat ‘iets of iemand’, al is het maar de voedselbank, je helpt?

Na de dienst… een titel ook om over na te denken. De dienst (aan anderen) begint juist na de kerkgang. Toch?