Afgelopen zondag ging ik eens out-of-the-box. Een katholieke dienst ter ere van de heilige Willibrord. De dienst ging over hoe wij als hij kunnen zijn: onze grenzen voorbij reizen om het goede woord te brengen. Deze heilige legde zijn tochten om het geloof te verspreiden grotendeels te voet af. Half Europa door voor wat hem dierbaar was. Dat is iets wat in deze tijd onmogelijk lijkt. En toch… We lopen rondes hard voor het goede doel. We wandelen voor onze eigen dierbare gezondheid, hoewel soms te weinig. Is er niet heel veel herkenbaars te vinden in zo’n oude heilige? Bovendien werd hij ook nog eens heel oud voor zijn tijd. Nog een bewijs hoe gezond lopen is. En misschien ook wel een bewijs van hoe behulpzaam het kan zijn om een doel in je leven te hebben waar je alles voor over hebt. Aan het einde van de dienst werd er een jubelende lofzang ter ere van hem afgestoken. En ergens vond ik dat heel passend. Mensen die ons zo veel leren over hoe je vruchtbaar kunt leven zijn toch wel een feestje waard, omdat ze ons doorlopend geschenken blijven geven, in de vorm van hun eeuwenoude verhalen.