Op een mooie dag in mei fiets ik – op weg naar Santiago de Compostella – door een landschap met daarin alle mogelijke tinten groen van allerlei gewassen. De kleuren van klaver, lavendel, koolzaad, erwten in bloei, boterbloemen en alle geuren daarvan strelen de zintuigen, terwijl de vogels in de lucht fluiten dat het een lieve lust is. In een plantsoentje in de buurt van Honnecourt-sur-Escaut neem ik een rustpauze en laat de schoonheid van de schepping op mij inwerken.

Terwijl ik geniet van de rust komt een meisje langs op haar driewielertje. Ze zegt: “Ik ben Emanuelle. Daar staat mijn huis.” Daarbij wijst ze naar het huis een eindje verderop. Een ontmoeting, een paar woorden die werden gezegd, zo oppervlakkig gezien zonder enige bijzondere betekenis, maar voor mij het Evangelie in de notendop. Daar zit je dan in een paradijselijke omgeving. En een kind zegt: “Immanuel: God is bij ons en hier zijn we thuis.”