Wat is het bijzonder als je je hart hoort en voelt kloppen. En dat je je adem op je bovenlip voelt. Meestal let je hier niet op, maar als je stil bent, je in jezelf keert, komen hart en adem heel dichtbij.

In die stilte ontmoet je jezelf, maar zou je ook God kunnen ontmoeten. Die God die vroeger naar mij riep. Ik legde die roep naast mij neer. Ik wist niet wat ik ermee moest. Totdat ik in een verdrietige periode in mijn leven die stem van God wel hoorde en begreep. Ik kon God nu wel ontmoeten.

Deze ontmoeting zette mij op het pad van het pastoraat. Dat hele lange pad was richting het hart gegaan. Ik kon mijn hart laten spreken, ik kon God laten spreken.

En zo kwam ik, naast de ontmoeting met God, op het pad van mensen ontmoeten. Mensen met verhalen. Blije verhalen, maar vooral ook mensen met verdrietige verhalen. Mensen met ziekte en rouw, met verlies en eenzaamheid.

Luisteren naar mensen die hun verhaal met je willen delen. Soms verhalen uit het verleden. Verhalen waar nooit over werd gesproken en die mensen nu nog emotioneren. Maar ook verhalen van nu. Twijfels over het geloof, of er nog wel een God is, en twijfels over wat je in je leven niet goed hebt gedaan. Veel mensen zijn bang voor de toekomst van hun kinderen en kleinkinderen. Soms weten ze niet hoe ze met hun eenzaamheid moeten omgaan, ze willen niet zeuren of lastig zijn.

Tijdens een gesprek komen er veel onderwerpen ter tafel. Ik luister naar die verhalen maar heb geen kant-en-klare oplossing.

Veel verhalen raken mij in het hart. Ze doen pijn. Je merkt dat mensen het fijn vinden om over hun probleem, angst of pijn te praten. Vaak geeft het hun letterlijk en figuurlijk wat lucht. Soms ga ik na ons gesprek naar huis met een wat onbestemd gevoel. Ik denk nog na over het gesprek. Of ik goed heb geluisterd en of er iets is waarmee ik de mensen kan helpen – ze weer een beetje vertrouwen kan geven in zichzelf en in het leven.

Een valkuil is te denken dat je het probleem wel voor de mensen kunt oplossen. Nou, dat is echt niet zo. Wat je kunt bieden is aanwezigheid en een blik, niet vanuit de hoogte of de hemel, maar vanuit jezelf.

Het er zijn voor de mensen is, denk ik, het meest belangrijk. Van de mensen houden en proberen een beetje te begrijpen wat ze jou vertellen. De mensen nabij zijn zoals God ons allen nabij is.

Ik voel mij geroepen om dit werk te doen. Geroepen om te luisteren.

Dit gedicht heb ik bijna altijd bij me:

Geroepen om te luisteren

In de diepte van de stilte,
zijn geen woorden nodig,
geen taal vereist.
In de diepte van de stilte
worden wij geroepen om
te luisteren.

Luister naar het kloppen
van je hart.
Luister naar het waaien
van de wind,
de beweging van de Geest.
Wees stil – zegt de Heer
en weet dat ik God ben.