Als ik wil kan ik vandaag naar de winkel. Ik ga ook naar de winkel. Het brood is op en mensen willen hier vanavond alweer avondeten en de koelkast is leeg. Ik doe een gemaskerd bezoek aan de supermarkt waar ik mijn handen weer ga uitdrogen met een vieze desinfecterende gel en het meisje bedank dat het wagentje voor mij ontsmet.

Marieke Laauwen

Als ik zou willen, zou ik ook naar de boekwinkel mogen en de Hema, H&M en iedere andere winkel die ik de afgelopen maanden gemist heb. Ik zou zelfs in de regen op het terras kunnen zitten en dat dan iemand koffie brengt.

Ik wil ook naar de winkel, het terras, de kerk, uit eten en op vakantie maar ik durf niet, want ik kan niet zo goed begrijpen waarom dat nu veilig zou kunnen en in december niet, terwijl er nu minstens zo veel COVID-besmettingen zijn en veel meer IC-opnames.

Versoepelen omdat de rek eruit is, geeft me het gevoel dat ik al maanden voor jan met de korte achternaam mijn gedrag heb aangepast. Bij mij is de rek er ook uit maar deze versoepeling voelt alsof een ouder al een uur met een gillend kind op de vloer van de supermarkt zit en dan ineens zegt nou hier is die lolly en hier is ook chips. Je begrijpt de neiging zo goed maar niemand gaat het als voorbeeld van goed ouderschap gebruiken.

Als de rek eruit is, kun je ook kijken hoe je kan zorgen dat de rek niet meer nodig is. Ik wil ook naar het terras. Sterker nog, een paar weken terug verklaarde een student bij het stadsstrand: “Het kanaal inspringen is het nieuwe uitgaan maar dan om acht uur ’s ochtends, en,” met een blik op mij en mijn vriendin, “je moeder is er ook.” Toen dacht ik: Vriend, als de kroegen weer open zijn en het kan veilig dan ga ik een nacht drinken en dansen alsof ik twintig ben in plaats van vijfenveertig!

Kortom, ik wil gevaccineerd. Ik wil al die dingen doen zonder het risico anderen ziek te maken of zelf ziek te worden en ik ben diep teleurgesteld dat we dat in dit land niet voor elkaar krijgen.

Al mijn Amerikaanse vrienden zijn ondertussen in recordtempo gevaccineerd en ik zit in de buitengewone positie dat ik jaloers ben op hoe de Amerikaanse overheid de zaak geregeld heeft. Dat is me in mijn jarenlange vriendschap met een Amerikaan nog niet eerder gebeurd. En ja, ook die man, op Death Row met een actief executiebevel op zijn naam, krijgt vandaag zijn tweede spuit Moderna. Mijn ouders die twee jaar jonger zijn zullen pas eind volgende maand volledig gevaccineerd zijn en zelf heb ik echt nog geen enkel idee wanneer ik mag.

Dit is mijn tweede poging tot een column vandaag. Ik had er al een bijna af over de toeslagenaffaire en de zestien brieven die ik iedere zomer kreeg over het niet te achterhalen bedrag aan kinderopvangtoeslag dat nu weer terug moest. Die column leed aan hetzelfde euvel als deze. Ik kreeg hem niet mooi afgerond. Het wordt niet grappig of absurd. Ik wil iets met een twist en een kwinkslag en het zit er niet in.

Ik geloof dat de rek er een beetje uit is. Geef me nu gewoon die prik, dan kan ik ook weer eens naar het terras en schrijf ik over de volgende overheidsblamage gewoon weer een prikkelend stukje in plaats van een vermoeide zucht.