Jaargang 24, nummer 23

Beste lezer,

Het wensen van een ‘vrolijk Kerstfeest’ klinkt wat minder zwaar dan ‘goede feestdagen’ of een ‘gezegend Kerstfeest’, vind ik. Maar vrolijk is ook wat oppervlakkig. Zijn er dingen in je leven of de wereld die het vrolijke gevoel wegnemen, dan kun je hoogstens doen alsof. Bij elk Kerstfeest zijn er mensen die niet vrolijk kunnen zijn, maar zeker dit jaar: de oorlog in Gaza stemt intens verdrietig en boos, en richt ook de schijnwerpers op de hoge muren rond Bethlehem. Geen vlucht naar Egypte mogelijk.

Uit de artikelen in dit nummer spreekt dan ook ingetogenheid.

Ds. Wouter van Wingerden schrijft in Bij de Tijd over de eenvoud van Kerst. Frits Tromp doet dat ook – hij liet zich inspireren door de novelle The Visit van Adrian Plass en haalde een kerstverhaal naar Groningen.

Tiemo Meijlink vertelt over het kerstevangelie als tegengeschiedenis: geen grote namen, maar gewone mensen spelen de hoofdrol.

Gewone mensen vormen ook onze kerkelijke gemeenten. Henk van Dijk, voorzitter van de classis Groningen-Drenthe, vertelt over vijf jaar ‘nieuwe’ classis in een interview met Pieter Bootsma.

Gewone mensen maken ook deze Kerk in Stad. Daar zijn ook héél toegewijde mensen bij. Aan het eind van dit jaar nemen we afscheid van een aantal vaste medewerkers, van wie ik drie mensen bij name noem: Marieke Laauwen, ds. Simon Bijl en Tim Smid hebben al jarenlang meegewerkt aan de vaste rubrieken. Heel erg bedankt daarvoor!

Reinder de Jager confronteert in zijn column zijn eigen cynisme en verliest het van God. En Marian Knigge-van der Schors vertelt over een gedicht uit 1933 dat urgenter dan ooit is: het Kerstlied van Anton van Duinkerken. Laat de onschuldige sneeuw niet bedekken dat er nog lang geen vrede op aarde is, zei hij.

Beste lezers: een gezegend Kerstfeest!

Vriendelijke groet,
Annejet Fransen