Donderdagochtend, even na negen uur. Ik zit in de auto en ben onderweg naar het Hamelhuys, het centrum voor leven met en na kanker dat ik negen jaar geleden heb opgericht en waar ik elke dag met zoveel voldoening vrijwillig voor aan het werk ben.

Altijd als ik in de auto zit, luister ik naar de radio. En nu schalt het bekende nummer ‘Rollercoaster’ van Danny Vera uit mijn autospeakers. Ik word gelijk teruggeworpen in de tijd. Want ‘Rollercoaster’ was het nummer van Ria, René en mij.

Dus hup, daar gaan mijn gedachten. Terug in de tijd. Ik zie ze nog binnenkomen bij het Hamelhuys, ergens begin 2018. Een lief stel, beiden eind veertig. Hij had kanker gehad, zij had het nu. Uitgezaaid, dus een slechte prognose. Bij ons in het Hamelhuys ontmoetten ze lotgenoten en maakten ze vrienden. Ik had zelf vanaf het begin een bijzondere band met hen.

Op een gegeven moment vroeg ik aan Ria wat ze nog graag wilde doen in haar leven. Er kwam gelijk antwoord: trouwen met René! En daar achteraan: “Maar ja, hij heeft me nog niet gevraagd.”

Ik: “Vraag hem dan. Nee heb je, ja kun je krijgen...”

Voor ik het wist had ze René erbij geroepen en daar, in mijn kamer in het Hamelhuys, vroeg ze hem ten huwelijk. Hij zei natuurlijk ja. En daar kwam de volgende vraag: “Josje, mogen wij dan hier trouwen, in het Hamelhuys? Want ons eigen huis is te klein en dit is ons tweede thuis.” En ook ik zei natuurlijk ja.

Zo gebeurde het dat ik ceremoniemeester mocht zijn op hun bruiloft in het Hamelhuys. Die dag, eind juni 2018, zal ik nooit vergeten. We hebben álles uit de kast getrokken om hun de dag van hun leven te bezorgen. Een mooie trouwauto, een droom van een bruidsjurk, duiven, muziek, heerlijk eten en vooral: samenzijn. Ze genoten. Ria straalde de hele dag. Natuurlijk was er ook af en toe een traantje. Ook bij mij. Want iedereen wist dat het geen lang huwelijk zou worden. Want ja, tot de dood ons scheidt...

Inderdaad duurde het huwelijk niet lang, nog geen jaar. Op 7 juni 2019, haar verjaardag, overleed Ria. En zo leidde ik binnen een jaar haar bruiloft en haar uitvaart. We hadden samen tijd gehad om die voor te bereiden, samen muziek uitgekozen. Daar was natuurlijk ook ‘Rollercoaster’ bij. Ontelbare keren heb ik naast haar bed gezeten, haar hand vastgehouden, luisterend naar dat nummer. Elke keer samen constaterend, ja het leven is een rollercoaster. “Nooit saai met jou,” zei Ria steevast tegen me.

En zo komt het dat elke keer als ‘Rollercoaster’ gedraaid wordt, ik kippenvel krijg, mijn gedachten teruggaan in de tijd, de tranen in mijn ogen prikken en ik soms de auto even aan de kant van de weg zet. Met andere woorden: even de rollercoaster stilzet. Om te voelen hoezeer ik haar mis.