Gé den Boer

Wanneer ik langs de Immanuëlkerk kom, moet ik altijd denken aan de afscheidsdienst van ds. Jannet van der Spek op zondag 22 september 2019, waarin zij haar gemeente ‘de kerk van het theelepeltje’ noemde.

In mijn woorden geef ik weer wat zij bedoelde. Er branden veel vuren van ellende, ver weg en dichtbij. Zichtbaar, maar ook achter de voordeur. Als er nu een persoon met een theelepeltje water op het vuur gooit, gaat het natuurlijk niet uit. Maar als er veel mensen met een theelepeltje komen, kan het vuur wel gedoofd, of in ieder geval verminderd worden.

Een straatkrant kopen, een product aan de voedselbank geven, of een extraatje in de diaconiecollecte doen. Naar de winkel gaan voor iemand die het zelf niet meer kan. Een bloemetje bezorgen bij mensen die het moeilijk hebben. Een luisterend oor. Mensen laten voelen dat ze er toe doen, zodat ze weer eigenwaarde krijgen. Een gift overmaken aan een liefdadigheidsorganisatie. Ja maar, wat blijft er misschien aan de strijkstok hangen? Of: wat doet die straatkrantverkoper met die negentig eurocent? Dat is uiteindelijk niet onze verantwoordelijkheid.

Zelf sponsor ik maandelijks een oude weduwe in de Oekraïne en mijn vrouw een meisje in Peru om haar de mogelijkheid te geven een opleiding te volgen.

Een recent voorbeeld. Een verpleegkundige kwam voor de thuiszorg bij een dame van bijna negentig jaar in een bovenwoning. Nog helder van geest en handig op de computer, bestelt ze eenmaal in de drie weken de boodschappen. Op een zaterdagavond was de zuster bezig toen alles werd bezorgd. De chauffeur zette het onder aan de trap neer, want hij mocht niet boven komen. De verpleegkundige, als zelfstandige ingehuurd door een thuiszorgorganisatie, was klaar en zei: “Ik haal het wel even voor u op.” Ze kon de verbazing van het oude gezicht aflezen. Na twee kratten en een tas naar boven te hebben gesjouwd hielp ze mevrouw ook nog even met het inruimen van de koelkast. De bejaarde stadjer had dit nog nooit meegemaakt. Wat was ze dankbaar: “Anders had ik weet ik hoe vaak heen en weer moeten lopen.”

Theelepeltjes doen wonderen.