Een poëzieviering in de kerk, het lijkt me wel wat.

‘Elk paradijs is al voorbij,’ dicht Marjoleine de Vos. Deze zin hakt er meteen in bij mij. Ik zie nog maar twee kinderen naar hun eigen viering gaan. Dat was ooit ook anders… Waar is het paradijs gebleven?

Ik heb zo mijn idealen en wensen. Het is bijna vakantie, er is nog veel te regelen en te doen en ik voel me moe. Ik wil me nergens meer druk over maken. Er lijkt nog zoveel te moeten. In de poëzieviering wordt vervolgens gewezen op het belang van de ‘witregel’ in de tekst. Met de vakantie in het vooruitzicht, tijdens de komende pauze in mijn volle bestaan, mag ik stil zijn, mag ik mijmeren en genieten van wat is. Een witregel!

Gelukkig, zegt het gedicht ook, dat ‘het echte feest altijd nu’ is. Het is er op dit moment, het moment dat wordt ‘bewoond door alles wat niet blijven kan’. En dat is ook zo. Dat realiseer ik mij. Met deze inspiratie loop ik een stuk lichter de zon tegemoet.