Wat heerlijk om weer eens in een – compleet gepoetste – kerk te zitten. Meegenomen te worden, je aangesproken te voelen (en bedenken dat je dit eigenlijk vaker zou willen doen). Nu ja, wijselijk dompel ik me onder in mooie gedichten, prachtige liederen, mooie muzikale intermezzo’s. Het handelt over wijsheid versus dwaasheid. De tegenstelling tussen mensen, die ons zo bekend is, staat centraal. Hoe zwart-wit is alles in en bij onszelf? En in de wereld om ons heen? Zo aan het eind van het kerkelijk jaar denken we weer over voleinding, over hoop houden, over blijven verwachten. Een fragment dat ik eerder las, popt op in mijn hoofd. In dat interview over de biografie van Huub Oosterhuis werd gesproken over het koninkrijk van God als een “visioen van vrede en gerechtigheid hier op aarde”. Troostend voor deze kerkganger.