In de Stefanuskerk, gemeente Damsterboord, heeft een groepje gemeenteleden weer het initiatief genomen om samen iets te visualiseren voor de veertigdagentijd. Geen groot bloemstuk, daar vond men het de tijd niet naar. Iedere zondag is er weer iets passend veranderd aan de opstelling. Ondanks alles groeien we zo samen door deze tijd naar Pasen toe.

Aan het begin voor de veertigdagentijd, zondag invocabit, was het alleen maar woestenij en puin. Zoals toen de wereld in puin lag en ook nu weer, in Gaza, Oekraïne, Soedan en op nog zoveel andere plaatsen. Maar kijk, er is toch een sprankje hoop, een takje dat verwijst naar de amandeltwijg van Jeremia 1-11.

Zondag reminiscere: aan de zijkant ligt een kruikje, gemaakt door de pottenbakker (Jeremia 18:1-12 en 19:1-13). Verder zijn er de drie tenten zoals we kunnen lezen in Marcus 9:2-10. De berg die Jezus met drie volgelingen besteeg is toegevoegd als grote steen. En ach, de woestijn blijft zand en stenen, maar soms groeit daar ook wat, vandaar de bloeiende cactus. De verwijzing naar het amandeltwijgje, nu in volle bloei, blijft nog even staan in het kader van de hoop.

De kleur van zondag oculi is paars, vandaar een paar kleine paarse viooltjes. Het blijft een puinhoop maar we blijven geloven in vrede en recht…

Dan is het roze zondag (zondag laetare), daar passen de tak en de anjers mooi bij. De takken staan in de kruik, die steeds in de woestijn lag. Nu staat de kruik met water en nieuw leven. Het is immers ook de zondag van Johannes de Doper. Er komt meer structuur en vorm in de woestijn. Een aantal grote stenen is weggehaald en vervangen door kiezels.

Ook de komende dagen zal er telkens weer iets aan de opstelling veranderen. Iedere zondagmiddag is de kerk aan de Noorddijkerweg tot een uur of vijf open voor iedereen en is het dus mogelijk de voortgang te zien. Misschien iets om even naar toe te fietsen of wandelen?