Zondag 3 maart
Derde zondag van de veertigdagen, Oculi
Kleur: paars

Exodus 20:1-17 | Romeinen 7:14-25 | Johannes 2:13-22(25)
Grenzen stellen. In het Eerste Testament lezen we hoe God richting geeft. Nadat de euforie, ontsproten uit de bevrijding van onderdrukking, milder is geworden, worden weidsheid en grenzeloosheid voor de Israëlieten een uitdagende realiteit in de vorm van ‘woestijn’. God stelt grenzen. Grenzen in de vorm van tien geboden. In het Johannesevangelie neemt Johannes zijn lezer mee naar een interessant moment waar ook Jezus grenzen stelt, of beter gezegd: een moment waar Jezus optreedt als grensbewaker. De tempel in Jeruzalem wordt door handelaren gevormd tot een plek van commotie en rumoer, niet waar het voor bedoeld was. Ook hier stelt een mensgeworden God grenzen. Vaak zeggen we: als zelfs God rust nodig had op de zevende dag… dan wij als mensen helemaal! En is het niet ook zo met grenzen? Het respecteren van je eigen grenzen en die van een ander, of het nou gaat om grote of kleine grenzen, vergt discipline. Iets waar we misschien juist in de veertigdagentijd mee kunnen oefenen. Oefenen in discipline met kleine dingen om de geest sterker te maken wanneer het vlees zwak is.

Zondag 10 maart
Vierde zondag van de veertigdagen, Laetare
Kleur: rozerood

Jozua 4:19 – 5:1, 10-12 | Efeziërs 2:4-10 | Johannes 6:(1) 4-15
In een tijd van afwachting mag men zich ook verheugen, laetare. Verheugen op hetgeen wordt verwacht; op het wonder dat komen gaat. Verheugen door oog te hebben voor wat er al is gebeurd. In Jozua 4 lezen we hoe Jozua fysiek gestalte geeft aan deze verheuging. Nadat God voor de tweede keer water doet stoppen met stromen, maakt Jozua een monument. “Door die wonderen zullen alle volken op aarde weten hoe machtig de Heer, onze God, is. En door die wonderen zullen jullie hem altijd dienen.” (Jozua 4:24, BGT). Jezus geeft een grote groep mensen te eten van vijf broden en twee vissen en laat zo ook de aarde deelnemen in een wonder. Een wonder om (letterlijk) te kunnen proeven van waar we mee te maken hebben, om ons te kunnen verheugen op wat komen gaat. We leven toe naar het wonder van Pasen. Dat dood leven wordt, en wij als gehele schepping in dit wonder mogen delen. We mogen ons verheugen om te blijven verheugen.