Ik ben vroeg vandaag. Het is code rood en het stormt sneeuw maar tegen mijn verwachting in waaide ik zo naar de Martini. Ik ben al maanden niet geweest en wat ben ik blij om even mijn kerk te voelen. Zonder mensen, zonder liederen, zonder orgel. Gewoon ik en de schoonheid van het koor, de schitterende schilderijen van Egbert Modderman en het gevoel dat ik altijd heb in deze kerk: dat je hier ook als je alleen bent niet alleen bent. Omdat al honderden jaren mensen hun angst, hun verdriet en hun dankbaarheid naar dit gebouw brengen waar het allemaal past in de hoge ruimtes en de dikke muren van dit steenkoude gebouw. En dat het hier net wat makkelijker is om te geloven dat het verder gaat dan dat! Dat iemand me hoort en me draagt.

Kerkganger