Onze gemeente neemt afscheid van haar voorganger met een feestje. Niet omdat we blij zijn om zijn vertrek, wel omdat we zijn aandeel in ons gemeentezijn erg hebben gewaardeerd.

We zijn de oecumene een beetje voorbij, vele kerken gaan weer hun eigen weg. Wat we geleerd hebben is dat dat prima is. Ieder op zijn eigen wijze is van waarde. Nu kwamen wij voor ons feestje wat serviesgoed tekort. Alleen maar duur te huren, dachten we. Een kort contact met onze rooms-katholieke partner, waarmee we niet vaak meer samen vieren: alle problemen in één klap opgelost. We kunnen lenen wat we nodig hebben, een hartverwarmend contact. Zou oecumene dan toch verder gaan dan samen in een dienst hetzelfde geloven? Misschien is dit juist wel het bewijs dat de oecumenische toenadering over veel meer ging. Daar word ik nou vrolijk van.

Kerkganger