En weer staan er steigers rond de kerk, alsof ze mee wil doen met Stad, met haar vele afsluitingen en geen straat waar je makkelijk meer doorheen kunt, waar het steeds weer een verrassing is hoe je er komt, een wonder haast dat je er komt, dan wil je toch niet achterblijven, als kerk niet, als herkenningspunt niet, alsof je af bent, alsof er aan jou niets te verbouwen valt, alsof jij de mensen geen steen in de weg mag leggen. En dus draagt ze haar steigers graag, laat ze zich het werk behaaglijk aanleunen, blij met het geluid, de geuren, het stof. Ik ga maar snel naar binnen.