Soms is het heel duidelijk wat ik hier wil vertellen en andere keren moet ik puzzelen. Ook als ik weet wat ik wil vertellen is het zoeken naar de juiste vorm. Deze keer val ik maar met de deur in huis. Een paar weken geleden vloog ik naar Florida. Na 24 jaar vriendschap, honderden brieven, vier telefoontjes en één (Godzijdank onsuccesvol) executiebevel huurde ik een auto, en reed naar de Union Correctional Institution. Geprinte toestemming laten zien. Verwarrend Nederlands paspoort. Metaaldetector door, fouilleren, al je sierraden laten tellen (en aan het eind van de dag weer). En wachten. Tot uiteindelijk die man die ik zo goed ken en nog nooit eerder zag, naar binnen kwam. En hier is waar het schrijven vastloopt. Want hoe beschrijf je zoiets?
Ik was nooit echt bang dat onze ontmoeting tegen zou vallen. Ik was over heel veel dingen zenuwachtig (vliegen, mijn paspoort verliezen, alligators, rijden in een automaat) maar niet over onze vriendschap. Je kunt je niet verstoppen in brieven, niet 24 jaar.
Na 24 jaar schrijven naar deze gevangenis was ik vooral heel bang dat het niet door zou gaan. Dus toen ik hem zag was het alleen nog maar goed. Er is heel veel mis met de manier waarop Death Row in Florida georganiseerd is maar de visit park is mooi. Het is een soort kantine met picknicktafeltjes waar je eten kan kopen, een paar automaten met snoep, magnetrons om het gekochte eten op te warmen en een mogelijkheid om samen een foto te maken. Je mag er een rondje lopen. Heel welkom, want stalen krukjes zijn niet de meest comfortabele zitplaats. Gelukkig mocht ik als out-of-state visitor twee dagen komen, anders was die foto niet gelukt. De eerste dag zijn we het domweg vergeten in ons eindeloos gepraat.
Want het was niet raar of ongemakkelijk of zelfs maar nieuw. Het was precies zoals ik wist dat het zou zijn en alsof ik al tientallen keren geweest was. We hebben hard gelachen, veel gegeten (Jim dan, ik bewoog in Amerika zo weinig dat ik de hele week geen honger had) en af en toe een traantje weggeslikt. Toen ik om drie uur vertrekken moest, had ik kramp in mijn kaken van het glimlachen. Ik was zo blij.
Zondag was lastiger, want ik moest hem daar achterlaten en hij hoort daar niet. Sommige mensen waarschuwden me dat het iets in me zou breken en ik geloof dat wel, maar dat wat breken kon, is al stuk. Een executiebevel maakt dingen stuk, ook als het nooit uitgevoerd wordt.
Volgens de Stijlwijzer van dit blad moet dit stukje een pointe hebben. Ik heb het geprobeerd. Mooie verwijzingen naar de werken van barmhartigheid (het was een heel efficiënt bezoek. Ik kon de dorstige laven, de hongerige te eten geven en de gevangene bezoeken, allemaal in één keer) maar ik heb hier de afgelopen jaren een aantal keren heel verdrietige berichten geschreven over deze man en nu had ik iets blijs en wilde ik dat ook kwijt. Feitelijk had ik, denk ik, ook gewoon deze foto kunnen sturen. En dan zag u het zo ook wel: Marieke ging naar Florida en het was heel goe
